Δυναμική Ελλάδα https://dynell.gr Sun, 09 Aug 2015 12:07:03 +0000 el hourly 1 https://wordpress.org/?v=5.8.9 Ο Ηλίας Μόσιαλος στην εκπομπή «Σαββατοκύριακο με Δράση» του ΣΚΑΪ https://dynell.gr/2015/08/mosialos-skai-tv/ Sun, 09 Aug 2015 12:03:32 +0000 http://dynell.gr/?p=7561 Συνέντευξη του Ηλία Μόσιαλου στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ με αφορμή τις δηλώσεις του υπουργού υγείας περί ‘προληπτικών’ εξετάσεων, στην εκπομπή «Σαββατοκύριακο με Δράση» με την Νίκη Λυμπεράκη και τον Πάνο Πολυζωίδη , στις 9 Αυγούστου 2015.



]]>
Ηλίας Μόσιαλος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ https://dynell.gr/2015/08/mosialos-skai/ Thu, 06 Aug 2015 18:58:31 +0000 http://dynell.gr/?p=7554 Παρέμβαση του Ηλία Μόσιαλου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, στην εκπομπή του Πάνου Πολυζωίδη και της Μαρίας Μπάρμπα, στις 6 Αυγούστου 2015.


Ηλίας Μόσιαλος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ – 06 Αυγ 2015 by Δυναμική Ελλάδα on Mixcloud

]]>
Το τέλος ενός μύθου https://dynell.gr/2015/08/mrentoumis/ Thu, 06 Aug 2015 07:56:19 +0000 http://dynell.gr/?p=7533 Tου Μελέτη Ρεντούμη

Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε έντονα μια κομματική εσωστρέφεια κυρίως στο κυβερνητικό στρατόπεδο, στον απόηχο της αρχικής συμφωνίας με τους θεσμούς και της ψήφισης των προαπαιτούμενων στην Βουλή.

Αυτό όμως που ζήσαμε, πάνω απ’ όλα είναι το τέλος ενός μύθου, καταρχάς για την κυβέρνηση και τον Σύριζα και δευτερευόντως για όλο το πολιτικό σύστημα.

Ο μύθος αυτός δεν είναι άλλος από την εναλλακτική του μνημονίου και μάλιστα εντός ευρώ.

Οι έννοιες ευρώ, ευρωζώνη και μνημόνιο πηγαίνουν μαζί, είναι απόλυτα αλληλένδετες με βάση την ελληνική πραγματικότητα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε περίτρανα με την ευθεία απειλή του Grexit στο τελευταίο δραματικό Eurogroup.

Τι σημαίνει όμως το παραπάνω συμπέρασμα; Πολύ απλά, ότι ήρθε η ώρα της αλήθειας. Της αλήθειας για όλους τους πολιτικούς, που κάποιοι εξ’ αυτών δυστυχώς, ονειρεύονται ακόμα ιδεολογικά ή ονειρικά και ενίοτε υπόσχονται, παροχές, διορισμούς, επιδόματα, εγκρίσεις δανείων, με όραμα την υποτιθέμενη εθνική κυριαρχία, εκτός ευρώ.

Πόσο δημοκρατικό είναι άραγε, μετά το επώδυνο κλείσιμο των τραπεζών, ένας συνταξιούχος να περιμένει στην ουρά για 60 ευρώ; Να μην έχει ένας μισθωτός πρόσβαση στα χρήματά του; Nα μην έχει ο άνεργος αφενός καμία ελπίδα για εργασία και αφετέρου, καμία πρόσβαση στο επίδομα ανεργίας;

Ποια δημοκρατική αξία περιφρουρείται, με τα καθημερινά λουκέτα των επιχειρήσεων, τους χιλιάδες απολυμένους, τους ατελείωτους απλήρωτους λογαριασμούς και την έκρηξη των κόκκινων δανείων;

Ποιος ευθύνεται για όλα τα παραπάνω; Σαφέστατα η κυβέρνηση πρωτίστως, που έχει τα ηνία της χώρας εδώ και 6 μήνες και αναλώθηκε σε μία ανέξοδη επαναστατική ρητορική αλλαγής της Ευρώπης, μέχρι που τελικά συνθηκολόγησε με βίαιο τρόπο.

Όμως δεν θα παραβλέψω την ευθύνη των υπολοίπων κομμάτων και του πολιτικού συστήματος συνολικά, που στήριξαν την πολιτική τους καριέρα, στην λογική του ώριμου φρούτου ανεξαρτήτως των συνθηκών.

Υπόσχονταν χρήματα χωρίς να έχουν, μιλούσαν για πλάνο, όντας απροετοίμαστοι και μνημονούσαν πάντα τους κακούς δανειστές, όταν διόριζαν κομματικά στελέχη σε όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, χωρίς ίχνος ντροπής για την επιβάρυνση του προϋπολογισμού, εις βάρος των πολλών.

Η ντροπή συνεχίζεται από το 2010 για μένα, όταν όλα σχεδόν τα μέτρα που έχει ψηφίσει η Βουλή, δημοσιονομικά ή θεσμικά, γίνονται πάντα κατ’ απαίτηση των δανειστών, ενώ αναφέρονται σε παθογένειες δεκαετιών, όπως γραφειοκρατία, διαφθορά και φοροδιαφυγή, που θίγουν τους πολλούς και ωφελούν πάντα μια συγκεκριμένη ολιγαρχία.

Η ώρα της πραγματικής διακυβέρνησης ήρθε λοιπόν φίλοι μου και είναι ώρα ο καθένας ν’ αναλάβει τις ευθύνες του.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα και ιδίως η κυβέρνηση, οφείλουν να προχωρήσουν άμεσα σε βαθιές τομές στην οικονομία και κοινωνία, χαράσσοντας μια εθνική στρατηγική για το μέλλον, που θ’ αφορά όλους τους Έλληνες πολίτες.

Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε για έκτακτα συνέδρια, ούτε για δημοψηφίσματα, αλλά ούτε για αρχηγικές εμφανίσεις και πολύ περισσότερο για εκλογές, με την χώρα σε κατάρρευση, στον αστερισμό των capital controls και την δαμόκλειο σπάθη του Grexit.

Η χώρα οφείλει άμεσα να βρει τον δρόμο που της αξίζει, καθώς έχει ανεξάντλητες δυνατότητες, αρκεί να μην μείνει περιχαρακωμένη, στην εσωστρέφεια, την αντιπαλότητα και την έλλειψη πραγματικής εθνικής συνείδησης για τις δύσκολες εξελίξεις που έρχονται.

Το μήνυμα είναι απλό και ξεκάθαρο και απευθύνεται πρωτίστως στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Κυβερνήστε ΤΩΡΑ κύριοι, χωρίς άλλες δικαιολογίες και αοριστίες, προτού είναι πολύ αργά για την χώρα, διαφορετικά παραδώστε άμεσα τα κλειδιά στους επόμενους.

* Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της «Δυναμικής Ελλάδας».

]]>
Ζωή, Πρόεδρος της Λιβύης https://dynell.gr/2015/08/pbacomitros/ Thu, 06 Aug 2015 07:53:34 +0000 http://dynell.gr/?p=7529 Του Πολυχρόνη Μπακόμητρου

Το καλοκαιρινό ζάπινγκ εν μέσω θερινών επαναλήψεων μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα ευεργετικό.

Ιδίως όταν συντονίζεται στην επίγεια εκπομπή του BBC World την οποία μπορεί να δει κάθε συμπολίτης μας και να ενημερωθεί για τα παγκόσμια γεγονότα όπου κι αν αυτά συμβαίνουν, να δει ντοκιμαντέρ από την πραγματική ζωή σε υποβαθμισμένες περιοχές της Ασίας ή της Αφρικής, να γνωρίσει εικόνες της πραγματικής εξαθλίωσης και ανθρωπιστικής κρίσης.

Σ’ ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ το BBC παρουσιάζει το ταξίδι 23 μεταπτυχιακών φοιτητών από τη Βεγγάζη της Λιβύης στο Πανεπιστήμιο του Cambridge στην Αγγλία. Πτυχιούχοι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί, μηχανικοί υπολογιστών, δικηγόροι μεταξύ αυτών συμμετέχουν σε σπουδές ενός έτους πάνω στο Management.

Στόχος τους να εφοδιαστούν κατάλληλα έτσι ώστε να μπορέσουν να μεταφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στη Λιβύη που δοκιμάζεται καθημερινά από τον εμφύλιο.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου επεισοδίου βλέπουμε την προσπάθεια των φοιτητών να μάθουν Αγγλικά που θα τους χρειαστούν στις σπουδές, να κοινωνικοποιηθούν, να δουν πώς μπορείς να ψήσεις μια προπαρασκευασμένη πίτσα σε έναν τυπικό σύγχρονο ηλεκτρικό φούρνο, πώς μπορείς να συναρμολογήσεις μια απλώστρα ρούχων, να μάθουν να κάνουν παρουσιάσεις μπροστά σε κοινό ξεπερνώντας το άγχος τους. Παράλληλα, ενημερώνονται καθημερινά από φίλους και συγγενείς για τα όσα συμβαίνουν. Βλέπουν τους συμπολίτες τους να βομβαρδίζονται, πόλεις να γεμίζουν με φλόγες.

Οι ίδιοι συναντιούνται, ορκίζονται ότι θα προσπαθήσουν όσο περισσότερο γίνεται για να επιστρέψουν πίσω στη Λιβύη και ασκώντας την επιστήμη τους να οδηγήσουν στον τερματισμό του πολέμου, την επανεκκίνηση της παραγωγής, την εισαγωγή της Λιβύης στο σύγχρονο δυτικό κόσμο με την ταυτόχρονη εισαγωγή της στον χώρο της τεχνολογίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που παιδικοί φίλοι εξπέρ στην πληροφορική διορίζονται για να αξιοποιήσουν τα φορολογικά μας δεδομένα όπως επιθυμούν οι προϊστάμενοι-υπουργοί τους. Την ίδια στιγμή που τριανταπέντε εκατομμύρια από το πακέτο Γιουνκέρ μας περιμένουν χωρίς σχέδιο για την αξιοποίησή τους, που το ΕΣΠΑ θα καλύψει τα μισά κενά καθηγητών στη δημόσια εκπαίδευση, που διοργανώνονται επετειακές φιέστες χωρίς αντίκρισμα για την ελληνική κοινωνία επειδή πρέπει να δικαιολογηθεί η θεσμική παρουσία πολιτικών.

Η εικόνα της κυβέρνησης που άλλοτε μοιάζει να έχει σχέδιο, άλλοτε να μην έχει κι άλλοτε το σχέδιο να αποδεικνύεται χειρότερο κι από πλήρη απραξία δεν επιβαρύνει μόνο την ίδια, δεν επιβαρύνει το πολιτικό κόστος ενός πρωθυπουργού που εξελέγη για να φέρει την ελπίδα, τη ζωή πίσω στην Ελλάδα.

Προσπαθώ να σκεφτώ, για ποιο λόγο ένας νέος Έλληνας εκπαιδευτικός (sic) μετανάστης να έρθει στη χώρα. Προσπαθώ να συγκρίνω τον εμφύλιο της Λιβύης, τα όπλα, τα τανκς με την ανέμελη εικόνα των μπάνιων του λαού, των ουρών στις τράπεζες, τις συνεντεύξεις των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών που διηγούνται τις συνέπειες του ελέγχου των κεφαλαίων, την ελάχιστη ρευστότητα που δεν μπορεί να μειώσει τις ακάλυπτες επιταγές, τα εκκαθαριστικά της φορολογίας που έρχονται μέρα με τη μέρα.

Προσπαθώ να σκεφτώ έναν λόγο για να πείσω έναν Έλληνα να έρθει. Θέλω να πιστεύω ότι και η κυβέρνηση, εκτός από ωραίες πολιτικές αφηγήσεις που χρησιμοποιούνται ως επίκληση στην κομματική πειθαρχία, θα προσπαθήσει να το κάνει.

Αλλιώς θα μπορούσαμε να φανταστούμε χωρίς δισταγμό σε μερικά χρόνια μια άλλη, φανταστική τρόικα που θα αποτελείται από Λίβυους και Λίβυες που θα μας ζητά να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα. Κι εμείς; Θα τραβάμε προς τη δόξα. Άλλωστε, οι 23 Λίβυοι και Λίβυες επέλεξαν για πρόεδρο τη ζωή. Και συμβολίζοντας την ελπίδα για ανάκαμψη της έβαλαν κι ένα κεφαλαίο «Ζ».

* Ο Πολυχρόνης Μπακόμητρος είναι φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της «Δυναμικής Ελλάδας»

]]>
Tο μέλλον της χώρας σε δύο γραφήματα https://dynell.gr/2015/07/2grafimata/ Fri, 31 Jul 2015 10:28:32 +0000 http://dynell.gr/?p=7511 του Ηλία Μόσιαλου

Τα στοιχεία για εκπαιδευτικές δαπάνες για Ελλάδα είναι του 2005. Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού είναι λογικά λιγότερες τώρα λόγω της σημαντικής μείωσης του μισθολογικού κόστους (περί το 35-40% περίπου). Η ΕΛΣΤΑΤ έχει σταματήσει να συγκεντρώνει τα οικονομικά στοιχεία της εκπαίδευσης από το 1992. Tο υπουργείο παιδείας δεν δίνει στοιχεία για τα οικονομικά της εκπαίδευσης. Τα στατιστικά στοιχεία βασίζονται σε εκτιμήσεις του υπουργείου παιδείας.

]]>
Απομάγευση… https://dynell.gr/2015/07/apomageush/ Fri, 31 Jul 2015 10:24:39 +0000 http://dynell.gr/?p=7508 της Λίνας Παπαδοπούλου

Πάνω από πέντε χρόνια τώρα, μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, πιστεύοντας μια ρητορεία αντιμνημονιακή, πείστηκε ότι υπήρχε κάπου, κρυμμένη από αργυρώνητους πολιτικούς, μια λύση μαγική για την Ελλάδα. Και πως θα αρκούσε ένας έντιμος μαχητικός πολιτικός -ο Σαμαράς ή ύστερα ο Τσίπρας- για να τη βάλει σε λειτουργία με το μαγικό ραβδί του. Θα ήταν ένα παραμύθι για μικρά παιδιά, αν δεν συνοδευόταν με υιοθέτηση λόγου διχαστικού και σκοταδιστικού, με ύβρεις και δόση ισχυρή ανορθολογισμού – πώς αλλιώς να γίνουν πιστευτά τα παραμύθια;

Η απομάγευση ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες με υπερψήφιση προαπαιτούμενων για τρίτη συμφωνία, παρόμοια με τις προηγούμενες. Ψήφος παραδοχή ότι, εντέλει, το δίλημμα ήταν από την αρχή και μέχρι σήμερα το ίδιο: μνημόνιο με σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή εντός του ευρώ ή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα πριν ή μετά από μια χρεοκοπία. Η δεύτερη απομάγευση αφορά οικονομία και θεσμούς: δημοψηφίσματα -έστω και αντισυνταγματικά σαν το δικό μας- και εκλογές, νόμοι και αποφάσεις των δικαστηρίων από μόνα δεν παράγουν χρήμα, ούτε και εξαλείφουν το χρέος, όσες επιτροπές κι αν στήσει μια Βουλή. Χρειάζονται δουλειά στην πραγματική οικονομία, οργάνωση και επιχειρηματική καινοτομία, σε σταθερό πολιτικό και νομικό τοπίο.

Εξάλλου, στην παγκοσμιοποιημένη μας υφήλιο, κυρίως στην Ευρώπη, και ιδίως όταν χρωστάς και θέλεις δανεικά, η εθνική δημοκρατία δεσμεύει μόνον εσένα, όχι τους έξω. Αν θέλεις σήμερα πραγματικά δημοκρατία, μόνον σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπορείς να την αναζητάς. Μιλώντας για δημοκρατία στο κράτος σου και μόνον, είναι σαν να μιλάς για την ηγεμονία των δυνατών κρατών επί των αδυνάτων, αφού επιλέγεις να στηρίζεσαι σε διακυβερνητική διακυβέρνηση. Είναι αυτή η τρίτη απομάγευση.

Η τελευταία απομάγευση θα αφορά τον Τσίπρα. Τον μάγο του αντιμνημονίου και της πολιτικής υποκρισίας, τον νέο πολιτικό με το παλαιοκομματικό προφίλ, το συμπαθές του πρόσωπο και τα πολλά του προσωπεία, τον ικανότατο σαν μάγο στους τακτικισμούς, που όμως δεν επαρκούν αν λείπει η πολιτική στρατηγική με βάθος. Αυτή θα είναι και η πιο σκληρή -για όσους τον πίστεψαν, αλλά όχι μόνο- απομάγευση. Μα θα αργήσει ακόμη. Γιατί θα αργήσουν να (επαν)έλθουν ο ορθολογισμός και η καθαρή και αυτοκριτική ματιά σε όσους μαγεύτηκαν από τα παραπάνω παραμύθια.

* Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι Αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ και μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας

]]>
Η διολίσθηση της χώρας και η ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας https://dynell.gr/2015/07/ggeorgakopoulos-2/ Tue, 28 Jul 2015 12:32:04 +0000 http://dynell.gr/?p=7550 Του Γεώργιου Γεωργακόπουλου

Η χώρα διολισθαίνει σιγά σιγά εκτός ευρώ. Η Ε.Ε. μας έδωσε μία τελευταία ευκαιρία με τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Δεν φαίνεται όμως αυτό να απασχολεί τη δημόσια συζήτηση. Τα ΜΜΕ και οι πολιτικές δυνάμεις επικεντρώνονται σχεδόν αποκλειστικά στο τι θα κάνει ο πρωθυπουργός της χώρας και το κόμμα του. Το ερώτημα αν θα καταφέρει ο πρωθυπουργός να κυριαρχήσει στο κόμμα του και στο χώρο της κεντροαριστεράς φαίνεται πιο σημαντικό από αυτό της σωτηρίας της χώρας.

Τα θεμελιώδη μπορούν να περιμένουν. Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ, τι θα κάνουμε με τις μεταρρυθμίσεις, με την αντιμετώπιση της ανεργίας, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, της δημόσιας διοίκησης κλπ, όλα αυτά έχουν εξοστρακιστεί από το δημόσιο διάλογο. Τραγική κατάσταση. Εάν συνεχίσουμε έτσι όχι μόνο η πορεία της εξόδου από το ευρώ αλλά και η διολίσθηση της χώρας προς μια παρατεταμένη αξιακή παρακμή θα γίνουν μη αναστρέψιμες.

Η σοσιαλδημοκρατία αμήχανη

Οι δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού χώρου έχουν επιδοθεί σε μια ανεξήγητη πρακτική. Τον κατακερματισμό. Μικροκκόματα, μικροομάδες, μικροκινήσεις, πολλαπλασιάζονται με απίστευτη ταχύτητα.

Ενώ δεν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στα οποία διαφωνούν, θεωρούν ότι οι μοναχικές πορείες είναι η καλλίτερη λύση. Ενώ συμφωνούν ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η σωτηρία της χώρας, παραδόξως θεωρούν ταυτόχρονα ότι μπορούν να την σώσουν ο καθένας μόνος του.

Ή μήπως θεωρούν ότι μέσα σε ένα κλίμα απόρριψης των πάντων η κοινωνία θα έρθει στα συγκαλά της από μόνη της, χωρίς την συγκρότηση ενός στιβαρού μετώπου λογικής, ενός συλλογικού υποκειμένου ικανού να εμπνεύσει με ένα νέο αφήγημα;

Το πρώτιστο καθήκον δεν είναι ούτε η εκλογική επιβίωση, ούτε η κατάληψη της εξουσίας. Το πρώτιστο καθήκον είναι η επαναφορά του ορθού λόγου στην κατανόηση της πραγματικότητας και η οικοδόμηση ενός νέου συλλογικού υποκειμένου, ικανού να απεγκλωβίσει τη χώρα από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης και να την οδηγήσει στη νέα εποχή.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά

Οι μέρες της χαράς

Κατά τη μεταπολίτευση η χώρα γνώρισε εντυπωσιακούς ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, υψηλούς ρυθμούς επενδύσεων, μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αρκεί να σκεφτούμε πως ήταν η χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 80 και πως είναι σήμερα. Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι αυτό έγινε σε ένα πλαίσιο μη θεσμικής λειτουργίας των ίδιων των θεσμών και της κοινωνίας στο σύνολο της. Αυτό επέτρεψε στον καθένα να ερμηνεύσει την πραγματικότητα και την ανακατανομή του πλούτου κατά το δοκούν εις βάρος των υγειών δυνάμεων και του κράτους δικαίου.

Με απλά λόγια μέσα σε ένα κλίμα συνολικής οικονομικής μεγέθυνσης επιβίωσαν, ενώ δεν έπρεπε, μη ανταγωνιστικές και μη καινοτόμες επιχειρήσεις εις βάρος των υπολοίπων. Διογκώθηκε ο δημόσιος τομέας, ενώ δεν έπρεπε, εις βάρος της ποιότητας των υπηρεσιών του, των φορολογουμένων και του ιδιωτικού τομέα. Μέσα σε ένα κλίμα μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων στηρίχθηκαν, ενώ δεν έπρεπε, συντεχνιακά αιτήματα (επιδόματα σε ανοιχτομάτηδες τυφλούς, συνταξιοδοτήσεις από τα πενήντα…) εις βάρος της πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η οικονομική μεγέθυνση και η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων έγινε δηλαδή με παράδοξο τρόπο αλλοιώνοντας τα αξιακά ανακλαστικά της κοινωνίας συνολικά. Εξ’ ου και διεκδικούσε και συνεχίζει να διεκδικεί, στο όνομα της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας παράδοξα αιτήματα. Δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Παρόλα αυτά όμως, και μέσα από τις αντιφάσεις της, η χώρα προόδευσε συνολικά.

Και όλοι έπαιξαν αυτό το παιχνίδι, όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι αντιπολιτεύσεις οι οποίες αντιτάχθηκαν σε κάθε προσπάθεια θεσμικού εκσυγχρονισμού της χώρας, και από κοντά και ο λαός. Όσοι δε θέλησαν να μιλήσουν για κάτι άλλο ή να δουλέψουν για να μεταρρυθμίσουν κάτι, στηλιτεύτηκαν ως εχθροί του λαού. Κλασσικά παράδειγμα η προσπάθεια του Γιαννίτση για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ή πιο πρόσφατα η προσπάθεια της Διαμαντοπούλου για τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων, οι οποίες πολεμήθηκαν, η μεν πρώτη εν τη γεννέση της, η δε δεύτερη αφού έλαβε πρώτα τη θετική ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφίας του κοινοβουλίου. Χαμένος κόπος.

Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια αυτό που δεν θέλαμε να δούμε όλα αυτά τα χρόνια. Την αντίφαση της προόδου.

Οι μέρες της θλίψης

Τώρα μετά το χαστούκι της κρίσης βρήκαμε τη λύση στην παραγωγή ενός νέου μύθου. Φταίει η Ευρώπη και φταίνε οι προηγούμενοι, αλλά όχι οι παθογένειες της μεταπολίτευσης. Όλοι εναντίον όλων. Απαξίωση των πάντων. Ένα απίστευτα τοξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ταξιδεύει ολόκληρη η χώρα αμέριμνα. Αυτή η γενικευμένη απαξίωση δημιουργεί τέρατα, δηλητηριάζει τη σκέψη, δαιμονοποιεί τις μεταρρυθμίσεις, στρώνει το χαλί στους δημαγωγούς, στους λαϊκιστές και στους τυχοδιώκτες. Μέσα σε αυτό το κλίμα η επιστροφή π.χ. στη δραχμή ή η έξοδος από την Ευρώπη φαντάζουν ως μια ευχάριστη εκδρομή στη θάλασσα. Είμαστε έτοιμοι μαζί με τα απόνερα του μπάνιου να πετάξουμει και το ίδιο το μωρό.

Η σοσιαλδημοκρατία έχει μεγάλη ευθύνη στην απομάκρυνση του τοξικού νέφους που έχει καλύψει τη χώρα.

Το νέο αφήγημα

Και πιο μπορεί να είναι αυτό το νέο αφήγημα; Αυτό που ήταν πάντα το ζητούμενο για τη χώρα. Η ανατροπή του αξιακού υπόβαθρου της μεταπολίτευσης. Η οικοδόμηση ενός κανονικού κράτους. Ενός κράτους που λειτουργεί ως εγγυητής του συλλογικού καλού και όχι των επιμέρους συντεχνιακών συμφερόντων. Του κράτους δηλαδή που θεωρείται δεδομένο στις δυτικές δημοκρατίες. Ακούω ήδη το αντεπιχείρημα, ‘’μα η Ευρώπη έχει προβλήματα’’. Απαντώ, προφανώς έχει προβλήματα, αλλά όχι τα δικά μας και όχι στην ίδια ένταση. Η ποιότητα των θεσμών, της διοίκησης, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, της έρευνας, της καινοτομίας, των πόλεων κοκ.… δεν σχετίζεται με τη δική μας. Ανεξαρτήτως όμως των διαφορών είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν υπάρχει δρόμος ο οποίος οδηγεί απ’ ευθείας στο παράδεισο. Δεν υπάρχει μαγική λύση. Τα πάντα οικοδομούνται βήμα βήμα με σκληρή δουλειά, και τα πάντα σαπίζουν εάν δεν τα φροντίζεις συνεχώς.

Με απλά λόγια το νέο αφήγημα σημαίνει, ενίσχυση θεσμών που εγγυώνται την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, που ευνοούν την αξιοκρατία, την διαφάνεια, τον υγιή ανταγωνισμό, που επιβραβεύουν αυτούς που προσπαθούν και εργάζονται αποδοτικά στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, αυτούς που καινοτομούν, που παράγουν ευημερία, που απελευθερώνουν τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, που προστατεύουν τους αδικημένους παρέχοντας τους ίσες ευκαιρίες.

Πως θα γίνει αυτό

Ουδείς κατέχει κατ’ αποκλειστικότητα το μονοπώλιο της αρετής και ουδείς έχει εξουσιοδοτηθεί κατ’ αποκλειστικότητα από την ιστορία να το εκπροσωπήσει.

Ουδείς επίσης μπορεί να το υλοποιήσει μόνος του. Και αυτό γιατί απαιτείται μια τιτάνια και μακροπρόθεσμη προσπάθεια για να αμφισβητηθεί ο αξιακός πυρήνας της μεταπολίτευσης. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις, συμπεριφορές και πρακτικές που διαμόρφωσε η μεταπολίτευση δεν αλλάζουν επειδή απλώς μιλούμε για αυτές στα μικροακροατήριά μας.

Μόνο η συνένωση των δυνάμεων δύναται να συγκροτήσει ένα ισχυρό κοινό παρανομαστή που θα μπορέσει να λειτουργήσει πολυσυλλεκτικά και πλειοψηφικά διαπερνώντας την κοινωνία, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, μορφωτικού επιπέδου, ηλικίας, φύλου και περιοχής, απευθυνόμενη οριζόντια στο εθνικό ακροατήριο.

* ο Γεώργιος Γεωργακόπουλος είναι Στέλεχος του Υπουργείου Υγείας

]]>
Ιστορικές στιγμές https://dynell.gr/2015/07/dsiotos/ Sat, 04 Jul 2015 09:24:38 +0000 http://dynell.gr/?p=7539 Του Δημήτρη Σιώτου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τον ελληνικό λαό στο δημοψήφισμα της Κυριακής εγκλωβισμένη στην τραγικά αποτυχημένη στρατηγική της που οικοδόμησε πάνω σε λανθασμένες εκτιμήσεις για τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη, τις αντιθέσεις Βορρά-Νότου, το ρόλο των ΗΠΑ και το βάθος των σχέσεών της με την Ε.Ε. και ιδιαίτερα τη Γερμανία, το ειδικό βάρος της Ρωσίας στη σύγχρονη πραγματικότητα και τη δυνατότητα των ευρωπαϊκών κινημάτων ενάντια στη λιτότητα.

Προσπάθησε λοιπόν να θέσει το δικό της πλαίσιο διαπραγμάτευσης και απέτυχε οικτρά.Ζήτησε πολιτική διαπραγμάτευση, ροκάνισε το χρόνο δημιουργώντας τόνους αναξιοπιστίας με την τακτική του βασικού της διαπραγματευτή και κατέληξε σε μια πρόταση ύψους 8 δισεκατομμυρίων ευρώ με φόντο το μνημόνιο Νο3!

Οι στιγμές είναι κρίσιμες, ακούγεται καθαρά ο γοργός βηματισμός της Ιστορίας. Οι Έλληνες πολίτες καλούνται σ’ ένα δημοψήφισμα ν’ απαντήσουν με ένα ΝΑΙ ή ένα «Όχι» για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας μας από το Ευρώ και την Ε.Ε, ν’ αποφασίσουν δηλαδή για τις θεμελιώδεις συντεταγμένες της πορείας της πατρίδας μας.

Εγκλωβίστηκε σε ό,τι κατήγγελλε με ακραία δημαγωγικό τρόπο και προσπαθεί να απεγκλωβιστεί μ’ ένα δημοψήφισμα μεταθέτοντας στο λαό τις ευθύνες που δεν τόλμησε η ίδια να πάρει, αδιαφορώντας για την τεράστια καταστροφή στην οικονομία της χώρας εν μέσω τουριστικής περιόδου, την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες από το κλείσιμο των τραπεζών με τις εικόνες που μεταφέρουν τα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Μετά και την εμπειρία της κυβέρνησης της αριστεράς και οι τελευταίοι μύθοι κατέρρευσαν.Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δεν θα ανακάμψει εάν ο πολιτικός λόγος όσων το υπηρέτησαν δεν συνοδεύεται από ειλικρινή αυτοκριτική για τη συμβολή του στη γένεση και διαμόρφωση των παθογενειών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.Η πράξη αυτή δεν αφορά μόνο τους μετέχοντες στο πεδίο της διεύθυνσης της κοινωνίας από κυβερνητικές θέσεις, αλλά και τους μετέχοντες σε μη κυβερνητικούς θεσμούς και στο ιδεολογικό πεδίο όπου διαμορφώνονταν αξίες, στάσεις και αντιλήψεις.

Σήμερα όμως οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καλούνται με ένα «ναι» ή με ένα «όχι» να καθορίσουν την πορεία της χώρας που θα δεσμεύσει το μέλλον των επόμενων γενεών.Θα αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στην ζώνη των πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου ή θα γλιστρήσουμε στην άκρη των Βαλκανίων κοντά στη διακεκαυμένη ζώνη της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής όπου παραμονεύουν σοβαρότατοι εθνικοί κίνδυνοι!

Θα αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στην ομάδα των χωρών που τα δικαιώματα των πολιτών ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, θρησκευτικών, πολιτικών και προσωπικών επιλογών είναι περισσότερο εξασφαλισμένα από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Θα αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στην ένωση κρατών που διαθέτει στους πολίτες της το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών.

Θα αποφασίσουμε αν θα κλείσουμε την πόρτα στην Ε.Ε που οι καθαρές μεταβιβάσεις της προς τη χώρα μας από τα κοινοτικά ταμεία και οι ενισχύσεις στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ανήλθαν στο ποσό των 400 δις ευρώ.

Θα αποφασίσουμε αν μαζί με τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και της Ε.Ε θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τους κινδύνους της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας ή θα σταθούμε μόνοι απέναντι στους ανέμους των άγριων αγορών. Γνωρίζουμε ότι η Ευρώπη έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης.Ξέρουμε ότι είναι μια ολοκλήρωση με πολιτικές και οικονομικές ατέλειες, ελλείμματα και ανισορροπίες, αλλά είναι και ο χώρος όπου μπορούμε με αγώνες και διαπραγματεύσεις να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις κοινωνικές προτεραιότητες προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.Οι ώρες έως το δημοψήφισμα είναι κρίσιμες και η τελική μας απόφαση θα βαραίνει στους ώμους των επόμενων γενιών.Ο δρόμος της χώρας ταυτίζεται με το δρόμο της Ευρώπης και η προοπτική της βρίσκεται μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Κάθε άλλη επιλογή θα οδηγήσει τη χώρα αδύναμη και χωρίς συμμάχους σε πρωτόγνωρες οικονομικές δυσκολίες, κατακόρυφη μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων κι άνοδο των κινδύνων στα εθνικά μας θέματα. Το «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής είναι η μόνη μας επιλογή.

* Ο Δημήτρης Σιώτος είναι εκπαιδευτικός

]]>
Η Δυναμική Ελλάδα για τις πολιτικές εξελίξεις https://dynell.gr/2015/02/dynell_ekloges_2015/ Mon, 02 Feb 2015 09:00:19 +0000 http://dynell.gr/?p=7495 Η λαϊκή ετυμηγορία είναι σαφής και οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε. Η νέα κυβέρνηση, αν και δημιούργησε σε όλη τη Ευρώπη σκεπτικισμό για την ετερόκλητη σύνθεσή της με έναν εταίρο που αφίσταται βασικών ευρωπαϊκών αξιών, έχει να φέρει εις πέρας μια σύνθετη λαϊκή εντολή. Να ανακουφίσει τη χώρα από πέντε συνεχόμενα χρόνια σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και ταυτόχρονα να την κρατήσει πάση θυσία εντός του ευρώ, χωρίς να αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της. H στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις είναι αυτονόητη. Είναι αφελές να θεωρούν ορισμένοι ότι υπάρχουν Έλληνες πολίτες που επιθυμούν την αποτυχία της κυβέρνησης σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία.

Διαπραγμάτευση όμως σημαίνει ότι υπάρχει σχέδιο και για το χρέος και για την οικονομία και για το κράτος. Τα σχέδια για την διευθέτηση του χρέους είναι γνωστά και περιλαμβάνουν από κούρεμα μέχρι ισοδύναμα μέτρα (επιμήκυνση αποπληρωμής, μεγαλύτερη περίοδο χάριτος, χαμηλό σταθερό και όχι κυμαινόμενο επιτόκιο). Οι νέοι σύμβουλοι της ελληνικής κυβέρνησης (η εταιρεία Lazard) που ήταν και σύμβουλοι προηγούμενων κυβερνήσεων (και σύμβουλοι στη διαδικασία PSI) γνωρίζουν τα σενάρια πολύ καλά. Εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει κανένα σχέδιο ή να υπάρχει σχέδιο οπισθοδρόμησης είναι στο τεράστιο ζήτημα του αναπροσανατολισμού του παραγωγικού ιστού της χώρας και της διασφάλισης συνθηκών υγιούς επιχειρηματικότητας και ελεύθερης οικονομίας. Τα σχέδια ανακούφισης των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας είναι καλοδεχούμενα, αλλά η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει ακόμη και σήμερα για τον τρόπο χρηματοδότησής τους.

Η ελληνική κρίση εξ αρχής είχε δύο σκέλη ένα ελληνικό και ένα ευρωπαϊκό. Κρίση δημοσιονομική στην Ελλάδα (εξωφρενικό πρωτογενές έλλειμμα 24 δις ευρώ το χρόνο και τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 15% ) και κρίση χρηματοπιστωτική και ανταγωνιστικότητας στην ΕΕ. Η κρίση βρήκε την ΕΕ θεσμικά απροετοίμαστη: καθυστέρησε να δράσει, στη συνέχεια περιπτωσιολόγησε με ημίμετρα κατά χώρα και τελικά δεν αντιμετώπισε το συνολικό θεσμικό της έλλειμμα. Ακολουθώντας το γερμανικό μοντέλο (λιτότητα και μεταρρυθμίσεις), μετέτρεψε την παγκόσμια κρίση σε δική της, εσωτερική. Οι επιθυμητές θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη μπορεί να καθυστερήσουν για πολλά χρόνια, αλλά μέχρι τότε πρέπει η χώρα να σταθεί στα πόδια της. Από το 2010 η χώρα πέτυχε πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, μείωσε δραστικά το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και δεν βρίσκεται πλέον στην τραγική δημοσιονομική κατάσταση του 2009. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν όμως να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα αίτια του ελληνικού σκέλους της κρίσης. Παρά τη μεταρρυθμιστική ρητορική τους, δεν έχουν να επιδείξουν παρά ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και αυτές κυρίως στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Επιχείρησαν κάποιες που, όμως, τις μπλόκαραν ετερόκλητες δυνάμεις από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος (ΕΡΤ), ορισμένες δεν τις επιχείρησαν καν (φορολογικό) και κάποιες τις αποδυνάμωσαν (ΑΕΙ). Από τον Μάρτιο του 2014 και μετά κάθε μεταρρυθμιστική δυναμική εξέλιπε και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος πλειοδοτεί σε λαϊκισμό.

Έχουν χαθεί 10 πολύτιμοι μήνες και θα χαθούν και άλλοι, αν η κυβέρνηση εφαρμόσει εξαγγελίες που θα πάνε την χώρα πολλά χρόνια πίσω – ισοπέδωση των αλλαγών στην παιδεία, κατάργηση αντί για βελτίωση κάθε διαδικασίας αξιολόγησης, άρση ιδιωτικοποιήσεων πολλές από τις οποίες έχουν συμφωνηθεί πρωτίστως στο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ για την καταπολέμηση των μονοπωλίων, διαφαινόμενη κομματικοποίηση των δημόσιων ΜΜΕ (όπως έκανε βέβαια και η προηγούμενη κυβέρνηση), αν ισχύουν πρόσφατα δημοσιεύματα.

Στη δύσκολη συγκυρία που περνάμε ευχόμαστε στην κυβέρνηση να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα για την διευθέτηση του χρέους της χώρας. Στο εσωτερικό μέτωπο, όμως, οι εξαγγελθείσες οπισθοδρομήσεις δεν εμπνέουν καμία αισιοδοξία και δεν συμβάλλουν στην εικόνα μιας χώρας που θέλει πραγματικά να αλλάξει. Οι οπισθοδρομήσεις αυτές συνοδεύονται από μια μεταρρυθμιστική ρητορική. Θα δώσουμε εύλογο χρονικό διάστημα στην κυβέρνηση και θα είμαστε δίπλα της, αν κάνει πράξη όσα εξήγγειλε για την πάταξη της φοροδιαφυγής και των μονοπωλίων/ολιγοπωλίων. Ξεκινάει όμως με ένα ισχυρό μειονέκτημα. Τη συκοφάντηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας των προηγούμενων κυβερνήσεων, που συσσώρευσε στην κοινωνία μια έντονα αντιμεταρρυθμιστική διάθεση. Γιατί και αυτή η κυβέρνηση, για να πετύχει στους μεταρρυθμιστικούς της στόχους, πρέπει να αντιμετωπίσει την αντίσταση όχι μόνον των αντίπαλων, αλλά και των φίλιων κοινωνικών ομάδων. Εκεί που θα επιχειρήσει τομές με το παρελθόν θα βρει την υποστήριξή μας, εκεί που θα επιχειρήσει οπισθοδρόμηση θα μας βρει αντίθετους.

]]>
Ποιος φοβάται τη Διαύγεια; https://dynell.gr/2014/10/diavgeia/ Fri, 24 Oct 2014 07:59:00 +0000 http://dynell.gr/?p=7489 της Λίνας Παπαδοπούλου

Η εκπρόθεσμη τροπολογία, που θα επέτρεπε την έναρξη ισχύος μιας πράξης για ανάληψη υποχρέωσης δαπάνης εκ μέρους του κράτους από την ημέρα έκδοσής της και όχι από εκείνη ανάρτησής της στη «Διαύγεια», τελικά αποσύρθηκε. Η επίσημη δικαιολογία της εισαγωγής της ήταν η αποτελεσματικότητα.

Η μόνη, όμως, σωστή απάντηση στο δίλημμα «αποτελεσματικότητα ή διαφάνεια» είναι η άρνησή του.

Σε μια χώρα που υποφέρει από αδιαφάνεια σε υπέρτατο βαθμό, σε μια κοινωνία που δυστυχώς έχει δικαιολογημένα χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό και διοικητικό προσωπικό, σε μια οικονομία που αιμορραγεί λόγω της εγκληματικής κατασπατάλησης πόρων υπέρ συντεχνιών, κρατικοδίαιτων ιδιωτικών συμφερόντων και πελατειακών παροχών σε κομματικούς και κολλητούς, η αποτελεσματικότητα, η επιτάχυνση των οικονομικών συναλλαγών και οι ρυθμοί της αγοράς δεν επιτρέπεται -όσο σημαντικό και αν είναι να υπηρετηθούν- να καταλήγουν στην ακύρωση, έστω και προσωρινή της διαφάνειας, όπως αυτή κατοχυρώνεται δια του εργαλείου ψηφιακής αποθήκευσης και δημοσιοποίησης των διοικητικών πράξεων, που ονομάζεται «Διαύγεια».

Δεν είναι μόνο ότι η «Διαύγεια» αποτέλεσε -και αποτελεί- μία από τις λίγες ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις εθνικής επιλογής των τελευταίων (πολλών) ετών. Δεν είναι απλώς η ανάγκη τόνωσης της διαφάνειας σε όλες της τις πτυχές – και προς αυτή την κατεύθυνση η υπαγωγή των ΜΚΟ στις σχετικές επιταγές είναι σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι και η δίψα να εδραιωθεί η πεποίθηση, έστω η αίσθηση, ότι μια μικρή ή μεγάλη κατάκτηση που μας απομακρύνει από την κακοδιαχείριση του παρελθόντος -και δυστυχώς και του παρόντος- είναι άξια προστασίας με κάθε κόστος.

Ειδάλλως, αν αρχίσει το ξήλωμα της «Διαύγειας», δεν θα τελειώσει πριν την ουσιαστική κατάργησή της. Ιδίως δε στη μακρά προεκλογική περίοδο που διανύουμε. Θα βρεθούν και άλλοι, τώρα ή μετά, που θα θελήσουν να την ξηλώσουν για να εξυπηρετήσουν σκοπούς λιγότερο αγαθούς από τη μετακίνηση μαθητών. Δυστυχώς, το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας, σαν άλλος Οδυσσέας, πρέπει να δεθεί στο συνταγματικό κατάρτι, για να μην υποκύψει στις σειρήνες της πελατειακής διαπλοκής.

Με άλλα λόγια, η συνταγματική κατοχύρωση της «Διαύγειας» πρέπει να μπει στην αναθεωρητική ατζέντα και να προωθηθεί χωρίς φθηνές δικαιολογίες.

* Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι Αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ και μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας

]]>