Του Νίκου Κοσμαδάκη*
Στην Ελλάδα του 2013 μια κοινή αντίληψη που επικρατεί είναι πως η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων έχουν χάσει την ιδεολογική τους ταυτότητα, έχουν απολέσει αυτό το συνεκτικό σύνολο ιδεών και απόψεων που πρέπει να έχει ένας κομματικός σχηματισμός και τα μέλη του ώστε να το διακρίνει από τα άλλα.
H Aριστερά, εκ φύσεως, είναι έννοια ανατρεπτική για τη δεδομένη τάξη των πραγμάτων. Σαν φιλοσοφική έννοια γεννήθηκε από τον Karl Marx, ενώ σαν πολιτικο-κοινωνικός όρος δημιουργήθηκε σαν αντίδραση στην ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού. Η Αριστερά, στον ιστορικό της άξονα, βάδιζε πλάι-πλάι απέναντι στον συντηρητισμό, αντιμάχοντάς τον και προβάλλοντας ένα κράτος κοινωνικής ισότητας και αδελφοσύνης.
Στην Ελλάδα του 2013 μια κοινή αντίληψη που επικρατεί είναι πως η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων έχουν χάσει την ιδεολογική τους ταυτότητα, έχουν απολέσει αυτό το συνεκτικό σύνολο ιδεών και απόψεων που πρέπει να έχει ένας κομματικός σχηματισμός και τα μέλη του ώστε να το διακρίνει από τα άλλα. Η ιδεολογική ταυτότητα δίνει υπόσταση σε ένα κόμμα.
Βέβαια, δε θέλω να μακρηγορήσω δίνοντας έμφαση σε τέτοιες έννοιες, μιας και είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως και οι πολιτικές που εφαρμόζονται για την καταπολέμηση της κρίσης σήμερα δεν είναι οι πλέον κατάλληλες και οι πιο ενδεδειγμένες και σίγουρα οι πιο ιστορικά και ιδεολογικά δοκιμασμένες.
Αυτή τη στιγμή η Αριστερά (βάζω μέσα και την Κεντροαριστερά) έχει χάσει μεγάλο μέρος της ουσιαστικής πρωτοβουλίας και των ριζοσπαστικών αλλαγών που αποτελούσαν μέρος του οράματός της. Αυτή τη στιγμή η Αριστερά έχει τέσσερις εκπροσώπους που αδυνατούν δυστυχώς να επιβάλλουν μια δυναμική άποψη στο πολωμένο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας.
Από τη μία, έχουμε το ΚΚΕ που φαίνεται αδύναμο να ξεφύγει από το παρελθόν και που στην ουσία αδυνατεί να προτείνει αντιλήψεις για το σήμερα. Η πολιτική του αδυνατεί να συμμορφωθεί με το σήμερα και δεν είναι λίγοι εκείνοι που το αποκαλούν ξεπερασμένο.
Έχουμε ένα κόμμα το οποίο εμφανίστηκε το 2010 μετά την αποχώρηση πολλών μελών και οπαδών του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Είναι ένα κόμμα που ταλαιπώρησε την κυβέρνηση, έχοντας διατελέσει κυβερνητικός εταίρος κατά το παρελθόν. Η ΔΗ.ΜΑΡ. σ’ όλη τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής της παρουσίας σε καμία περίπτωση δε μας άφησε να καταλάβουμε τι είδους πολιτικές πρεσβεύει και τι επιθυμεί ως ένα κόμμα της προοδευτικής Αριστεράς, ως ένα κόμμα που θέλει να δώσει το δικό του διακριτό στίγμα αριστερής προέλευσης.
Το ΠΑΣΟΚ μένοντας στην κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τη χαμένη εκλογική του αίγλη. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του. Έκανε λάθη και τα πληρώνει. Αδίκησε την κοινωνική του βάση και δικαιολογημένα έχει συσσωρευτεί η κοινωνική αγανάκτηση απέναντι του.
Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. από την άλλη ένα κόμμα της Αριστεράς που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι ένα κόμμα που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από εκλογική σκοπιά. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και οι πολιτικές του δυστυχώς επιβιώνουν μέσα από ένα στείρο κατηγορώ και έναν έντονο αρνητισμό. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί τη συνεργασία σε εθνικό επίπεδο και προσπαθεί να τρομοκρατεί τις συνειδήσεις του ελληνικού λαού, θέλοντας να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια και την αγωνία για το αύριο του Έλληνα σε προσωπικό όφελος για το ίδιο και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμο να διεκδικήσει το δημόσιο συμφέρον.
Συνολικά, και ασκώντας μια κριτική και έναν προβληματισμό απέναντι στη σύγχρονη Αριστερά της Ελλάδας, μπορούμε να πούμε πως η κατάσταση είναι απογοητευτική. Η Αριστερά σαν αντίληψη και κυρίως σαν ιδέα δεν υπήρξε ποτέ συνοδοιπόρος του παρελθόντος, ακόλουθος της Δεξιάς και προβολέας του αδιεξόδου. Η Αριστερά υπήρξε στάση ζωής και αυτό οφείλει να κάνει και σήμερα. Σε μια περίοδο όπου η πρωτοκαθεδρία της αγοράς είναι εμφανής, σε μια περίοδο που ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί που υπήρξε η βασική αιτία της κρίσης και σήμερα παρουσιάζεται ως αντίδοτο για την καταπολέμηση της κρίσης μέσω των αποκρατικοποιήσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, σε μια εποχή που οι μη προνομιούχοι και οι φτωχοί έχουν πληθύνει και που προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους, σε μια εποχή που δημοκρατικές αξίες και κοινωνικές κατακτήσεις απειλούνται όπως το κράτος πρόνοιας, η Αριστερά οφείλει να σεβαστεί την παράδοσή της και το κάθε κόμμα να χαράξει νέους δρόμους ώστε να βρει και αυτή η χώρα ένα μέλλον πιο αισιόδοξο και πιο ελπιδοφόρο!
* Ο Νίκος Κοσμαδάκης είναι φοιτητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης και Μέλος των Δυναμικών Νέων.