Είναι γνωστό ότι στον προηγμένο κόσμο οι χρόνιες παθήσεις συνιστούν το πρωτεύον αίτιο ασθένειας, αναπηρίας και θανάτου. Είναι επίσης γνωστό ότι το κόστος αντιμετώπισης των ασθενών με περισσότερα του ενός χρόνια νοσήματα αυξάνει δραματικά. Για το 5% του πληθυσμού διατίθεται το 50% της συνολικής δαπάνης. Αυτό σημαίνει πως οι ασθενείς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη είναι ακριβώς αυτοί με τη μεγαλύτερη πιθανότητα να μη μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της υγείας τους, λόγω του υπέρογκου κόστους. Ειδικά στη χώρα μας η φροντίδα των ανθρώπων με συρρέουσες χρόνιες παθήσεις είναι όχι απλά ανοργάνωτη αλλά χαοτική. Η ανυπαρξία δομών αντιμετώπισης αυτών των ασθενών οδηγεί όχι μόνο σε έκρηξη της δαπάνης αλλά και σε ευθεία υπονόμευση των συμφερόντων της υγείας τους.
Θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση το προφανές: τη μετεξέλιξη των απαξιωμένων στη συνείδηση του κόσμου μονάδων υγείας του ΕΟΠΥΥ από κέντρα συνταγογράφησης σε κέντρα φροντίδας χρονίων νοσημάτων.
Η συγκέντρωση της φροντίδας, ο συντονισμός των ιατρικών ειδικοτήτων και η ανάληψη ευθύνης των κέντρων έναντι των αποτελεσμάτων, θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερη προστασία της υγείας, σε τεράστιες εξοικονομήσεις και σε εκσυγχρονισμό του συστήματος υγείας. Αντ’ αυτού, επιλέγεται για άλλη μια φορά η λύση της αύξησης της συμμετοχής των ασφαλισμένων και μάλιστα εκείνων –όπως οι νεφροπαθείς τελικού σταδίου, οι πάσχοντες από άνοιες, επιληψίες κοκ- που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης.
Φαίνεται λοιπόν πως το κράτος διολισθαίνει σταδιακά προς τις πρακτικές των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών που αποφεύγουν να ασφαλίζουν τους πιθανούς πανάκριβους ασθενείς. Αρρώστησες από ανίατο νόσημα; Ας πρόσεχες!
Η τελευταία αναθεώρηση του κανονισμού παροχών του ΕΟΠΥΥ, επιβεβαιώνει με τον πλέον τραγικό τρόπο την ένδεια πολιτικής για την Υγεία σε καιρό οικονομικής κρίσης.
Η Δυναμική Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη στα προβλήματα των ασθενών με χρόνια νοσήματα και στον τρόπο αντιμετώπισης τους.
Το πρόβλημα της κρίσης αφορά όλους μας αλλά οι πιο αδύναμοι, αυτοί που βρίσκονται στην πιό δύσκολη θέση χρειάζονται περισσότερη και όχι λιγότερη προστασία. Πρέπει να αλλάξουμε το “σύστημα” και όχι αυτούς που βρίσκονται στην ανάγκη να το χρησιμοποιούν.
Φαίνεται όμως πως έφτασε η ώρα να βιώσουμε το τελευταίο σκαλοπάτι στην καθοδική κλίμακα της κρίσης: οι πολιτικές της διαχείρισης του χρεοκοπημένου συστήματος, πλήττουν πλέον ευθέως την ύστατη περιουσία αυτής της ρημαγμένης χώρας, τις ζωές των ανθρώπων της.