Του Θανάση Παπαδόπουλου*
Στο Δημόσιο σύστημα υγείας, σε καθε δημόσιο νοσοκομείο, παράλληλα με το όποιο Ιατρικο έργο επιτελείται, που δεν ειναι αντικείμενο του σχολίου μου, ανθίζει ένα ιδιότυπο, κερδοφόρο, μεταμφιεσμένο, καλα προστατευμένο, και ενδεχομένως παράνομο εμπόριο υπηρεσιών.Αυτές οι υπηρεσίες ξεφεύγουν (;) της προσοχής των διοικήσεων σε ένα νοσοκομείο δεδομένου ότι η διοίκηση και το υψηλό Ιατρικο προσωπικό εστιάζουν (;) στα σοβαρα και ανυπέρβλητα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο κύριο έργο τους.
Υπηρεσιών που απευθύνονται απευθείας στον ασθενή και στους οικείους του και αφορούν μια σειρά απο ανάγκες τους για όσο διάστημα διαρκεί η νοσηλεία η ενδεχόμενα και η ανάρρωση.
Η φωτογραφία που παραθέτω ενδεικτικά αφορα σε στρώματα για μακροχρόνια κατακλιση, αμαξίδια, συσκευές οξυγόνου, ειδικα κρεβάτια. Που βέβαια διατίθενται εντός και εκτός του νοσοκομείου.
Βέβαια αυτο το εμπόριο δεν περιορίζεται στην απλη διανομή φυλλαδίων, δια χειρός συνήθως οικονομικών μεταναστών, που σοφά τοποθετούνται σε σημείο που αποκλείεται να περάσουν απαρατήρητα.
Περνάει σε αμεση και αποτελεσματικη διαχείριση και παροχη υπηρεσιών αποκλειστικών νοσοκόμων, με ή χωρίς παραστατικά, με η χωρίς άδεια εργασίας, σε παροχή υπηρεσιών κομμωτικης προς 10€ το ξυρισμα, σε ενοικίαση τηλεοράσεων σε καθε θάλαμο ασθενών χωρίς απόδειξη, σε διανομή πιτσας και φαγητων σε θαλάμους ασθενών και πολλα αλλα.
Αυτές οι υπηρεσίες ξεφεύγουν (;) της προσοχής των διοικήσεων σε ένα νοσοκομείο δεδομένου ότι η διοίκηση και το υψηλό Ιατρικο προσωπικό εστιάζουν (;) στα σοβαρα και ανυπέρβλητα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο κύριο έργο τους.
Τις διαχειρίζονται η τις ανέχονται άτομα χαμηλότερα στην ιεραρχία, προϊστάμενες ορόφων, θυρωροί, τμηματάρχες και πάει λέγοντας.
Η ουσία ειναι ότι πέραν της δοκιμαζόμενης υγείας καθε πολίτη που βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο, αυτο που δοκιμάζεται και κακοποιείται κατάφωρα ειναι η ιδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ίδιου και των οικείων του και καθε πολίτη που γίνεται μάρτυρας αυτών των φαινομένων.