Της Ελένης Γεωργοπούλου*
Που είσαι ελληνική αριστερά; Που μεγαλώνεις; Πως εκφράζεσαι; Όσα κόμματα αυτοπροσδιορίζονται αριστερά δεν έχουν κανένα από τα χαρακτηριστικά του «μεγαλώνω». Είναι φοβικά. Μικρά. Βλέπουν παντού συνωμοσίες. Αρνούνται να πάρουν την ευθύνη, να χαράξουν πολιτική – δηλαδή πλαίσια.
Αντιγράφω από το Λεξικό του Μπαμπινιώτη: Το μεσαιωνικό επιθ. Μεγάλος προέρχεται από το αρχ. μεγας, το οποίο ανάγεται σε θέμα με σημασία «μεγάλος, ογκώδης» και συνδέεται ετυμολογικά με τη λ. Μέγε-θος(μεγεθύνω, μεγέθυνση, μεγενθυτικός), μέγ-ιστος (μεγιστάνας), μεγ-αιρα (αρχικώς προσδιορισμόςμιας από τις Ερινύες), μεγαλ-ύνω.Μέσα απ’ αυτές τις σκέψεις και βιώνοντας ώρες πολιτικής αφύπνισης θα τοποθετούσα το μεγαλώνω « αριστερά» και το «γερνάω» δεξιά σχεδόν παραδοσιακά.
Καθώς μεγαλώνω είπα να ξεφύγω από το φορτισμένο αρνητικά γερνάω και να δω αυτό το «μεγαλώνω» όχι σαν ατυχία, αλλά σαν πραγματοποίηση παιδικού ονείρου. Δηλαδή να θυμηθώ τότε που ήθελα «να μεγαλώσω» με μανία για να έχω περισσότερη ελευθερία, να είμαι πιο έξυπνη, να φοβάμαι λιγότερο, να βγαίνω
έξω περισσότερο, να φτιάχνω τα δικά μου πλαίσια και όρια…. Η ενηλικίωση, το μεγάλωμα κάτω απ’ αυτό το πρίσμα μου φαίνεται ακόμη υπέροχο. Μου φαίνεται ακόμη απραγματοποίητο όνειρο, γιατί πότε και πως να χορτάσει κανείς ελευθερία;
Αντίθετα εκείνο το «γερνάω» με κάνει να σκέφτομαι πως με τα χρόνια θα παίζω, θ’ ανατρέπομαι, θα βγαίνω, θα ανανεώνομαι, θα κατανοώ, θα εμπιστεύομαι, θα ερωτεύομαι, θα αισθάνομαι λιγότερο και παράλληλα θα γκρινιάζω, θα φοβάμαι, θα φυλάγομαι, θα βλέπω εχθρούς και φαντάσματα παντού, θα καταλαβαίνω περισσότερο. Το «γερνάω» είναι μια φρίκη ενώ το «μεγαλώνω» παραμένει μια ευχή.
Μέσα απ’ αυτές τις σκέψεις και βιώνοντας ώρες πολιτικής αφύπνισης θα τοποθετούσα το μεγαλώνω « αριστερά» και το «γερνάω» δεξιά σχεδόν παραδοσιακά. Και επειδή όπως δήλωσα το «γερνάω» δεν μ’ ενδιαφέρει θα μείνω στο «μεγαλώνω –αριστερά».
Που είναι;
Που είσαι ελληνική αριστερά; Που μεγαλώνεις; Πως εκφράζεσαι; Όσα κόμματα αυτοπροσδιορίζονται αριστερά δεν έχουν κανένα από τα χαρακτηριστικά του «μεγαλώνω». Είναι φοβικά. Μικρά. Βλέπουν παντού συνωμοσίες. Αρνούνται να πάρουν την ευθύνη, να χαράξουν πολιτική – δηλαδή πλαίσια. Φτιάχνουν εχθρούς και φαντάσματα. Ο λόγος τους είναι επαναλαμβανόμενος, ξύλινος, αντιερωτικός. Είναι ανελεύθερα.Είναι αντιαισθητικά λαϊκίζοντας και καλλιεργώντας την ηθική του «εμείς θα τη γλιτώσουμε». Προτείνουν μια Ελλάδα μικρή απομονωμένη από την Ευρώπη που δήθεν είναι μεγάλη «έτσι» από μόνη της, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο, χωρίς πόνο και τελικά χωρίς χαρά. Εκείνη τη χαρά του «μεγαλώνω».
«Που είσαι ρε αριστερά;» φώναζε στην παράσταση «Πόλη-Κράτος» της ομάδας Κανιγκούντα η ηθοποιός στη σκηνή. Απόψε φωνάζω μαζί της.
*Η Ελένη Γεωργοπούλου είναι σκηνοθέτης και μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.