Του Ορέστη Καλογήρου*
Τις ημέρες αυτές δύο διαφορετικά κείμενα που βρήκα στα κοινωνικά δίκτυα αναδείκνυαν ανάγλυφα την οριακή κατάσταση του ΑΠΘ. Τα κείμενα μιλούν από μόνα τους.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει επειγόντως να κοινοποιήσει τα εν οίκω εν δήμω. Πώς να κρυφτεί απ’ τα παιδιά;
Τις ημέρες αυτές δύο διαφορετικά κείμενα που βρήκα στα κοινωνικά δίκτυα αναδείκνυαν ανάγλυφα την οριακή κατάσταση του ΑΠΘ. Τα κείμενα μιλούν από μόνα τους.
Το πρώτο είναι η αφήγηση μιας μητέρας: «O γιος μου (β’ λυκείου) πήγε με το σχολείο του ημερήσια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Ένας από τους συνοδούς καθηγητές πήρε την πρωτοβουλία και πήγε τα παιδιά στο ΑΠΘ, για να παρακολουθήσουν ένα μάθημα. Τυχαία η επιλογή της σχολής. Η περιγραφή του γιου μου ομολογώ με ανατρίχιασε. Έσπρωξαν κάποιους μισολιπόθυμους που κάθονταν στις σκάλες, για να ανέβουν, ο χώρος ήταν βρόμικος παντού, υπήρχε κόσμος που φαινόταν ότι καμία σχέση δεν είχε με την εκπαιδευτική κοινότητα. Δεν είπα τίποτα. Τι να πω σε ένα παιδί β’ λυκείου, άριστο μαθητή, που ψάχνει να βρει το δρόμο του, διαβάζει και κάνει φροντιστήρια και τον περιμένει αυτό το χάλι; Το θετικό στην αφήγηση του γιου μου ήταν ότι του άρεσε το μάθημα που παρακολούθησαν!».
Όπως λέει το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Το δεύτερο κείμενο είναι μέρος ηλεκτρονικού μηνύματος που έστειλε την ίδια ημέρα κοσμήτορας σχολής του ΑΠΘ σε ορισμένους συναδέλφους του ενόψει της δράσης «ΑΠΘ την Κυριακή»: «Παρασκευή και Σάββατο περιηγήθηκα όλους τους χώρους της σχολής και την εικόνα τη γνωρίζετε, δεν θα σας την περιγράψω. Εσείς που πρόκειται να δεχθείτε το κοινό στο ισόγειο ή σε άλλους χώρους της σχολής στο πλαίσιο των επιτυχημένων εκδηλώσεων του πανεπιστήμιου για τις ανοιχτές Κυριακές προτείνω ως κοσμήτορας και θα σας παρακαλέσω να μην ανοίξετε και να μη λειτουργήσετε σήμερα δεχόμενοι κοινό στο κεντρικό κτίριο, γιατί εξωτερικά η είσοδος, το φουαγιέ και οι διάδρομοι είναι εξαιρετικά βρόμικοι. Επιπλέον το χαρτομάνι των σχισμένων αφισών λόγω των φοιτητικών εκλογών είναι ό,τι χειρότερο μπορούμε να δείξουμε στους συμπολίτες μας και να δυσφημίσουμε το πανεπιστήμιο. Τα άλλα κτίρια είναι καθαρά και μπορούν να λειτουργήσουν μόνο αυτά. Θα κάνω μία προσπάθεια το πρωί να καθαριστούν οι χώροι και η τουαλέτα δίπλα στο κυλικείο(!), αλλά η βρομιά είναι τόσο μεγάλη που δεν νομίζω να διορθωθεί στοιχειωδώς η κατάσταση». Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, και απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι τον επόμενο, για έναν ολόκληρο χρόνο δηλαδή, το ΑΠΘ είναι ανοχύρωτο. Τραγικές επιλογές της διοίκησης, που στηρίχτηκαν σε ιδεοληψίες και σε πολιτικά παιχνίδια, δημιούργησαν μία εκρηκτική κατάσταση βρομιάς, που όμοιά της δεν έχει ζήσει ποτέ το ΑΠΘ. Όμως όσοι και όσες φέρουν την ευθύνη όχι μόνον δεν παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, όχι μόνον δεν ζήτησαν συγγνώμη από την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και από την κοινωνία, παρά έφτασαν στο σημείο να ανακοινώσουν δημόσια ότι για όλη αυτήν την κατάσταση υπεύθυνοι είναι οι εργαζόμενοι. Ο κοσμήτορας της σχολής προσπάθησε φιλότιμα να κρύψει τα πρόβλημα. Δεν σκέφτηκε όμως το μαθητή της β’ λυκείου, που έφτασε απρόσκλητος με τον καθηγητή του μία καθημερινή. Η πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει επειγόντως να κοινοποιήσει τα εν οίκω εν δήμω. Πώς να κρυφτεί απ’ τα παιδιά;
*Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής ΑΠΘ, μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.