Του Ανδρέα Γιαννακόπουλου*
Είναι η πρώτη φορά μετά την υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης που προκύπτει διαφοροποίηση της κεντροδεξιάς από την κεντροαριστερά.
Τις τελευταίες μέρες βρισκόμαστε στο μέσο μιας ενδοκυβερνητικής κρίσης για το θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Είναι η πρώτη φορά μετά την υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης που προκύπτει διαφοροποίηση της κεντροδεξιάς από την κεντροαριστερά. Αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά το νομοσχέδιο αυτό σημαντικό. Αν κανείς προσθέσει σε αυτό και το ότι τα κρούσματα ρατσιστικής βίας αυξάνονται καθημερινά, εύκολα μπορεί να κατανοήσει τη σοβαρότητα της διαφωνίας.
Το νομοσχέδιο αυτό σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν αποτελεί μείζον θέμα για την πλειοψηφία των πολιτών. Όμως η Πολιτεία οφείλει να δημιουργήσει το πλαίσιο εκείνο που θα προστατεύει τη διαφορετικότητα και θα τιμωρεί τη μισαλλοδοξία. Το νομοσχέδιο δεν έχει ως στόχο τη Χ.Α., όπως λανθασμένα ταυτίστηκε, αλλά αποτελεί τη θεσμική πλατφόρμα για τον εκσυγχρονισμό των συνειδήσεων των πολιτών. Είναι το ελάχιστο δείγμα αποφασιστικότητας και δυναμισμού μιας δημοκρατίας που ασθμαίνει υπό το βάρος των τεκτονικών αλλαγών που συντελούνται, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Την αναγκαιότητα ενός τέτοιου νομοσχεδίου είχε αναγνωρίσει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός πριν από λίγες εβδομάδες. Τελικά, απέσυρε τη στήριξή του στο εγχείρημα και κρύφτηκε πίσω από το υπάρχον πλαίσιο, το οποίο ούτε εφαρμόζεται και ίσως δεν επαρκεί.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι θετική η πρωτοβουλία της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να καταθέσουν από κοινού πρόταση νόμου και να θέσουν όλες τις δυνάμεις προ των ευθυνών τους. Στο κοινοβούλιο θα αποδειχθεί κατά πόσο μπορούμε να αναφερόμαστε σε δημοκρατικό μέτωπο εναντίον των ακραίων ή αν θα δείξουμε για άλλη μια φορά πόσο νοσεί το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Υπάρχει και μια δεύτερη διάσταση σε αυτή τη συνεργασία, η οποία έχει να κάνει με την ενότητα του χώρου της κατακερματισμένης σήμερα κεντροαριστεράς. Η οικονομική κρίση εξανάγκασε κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς να τηρήσουν μια υπεύθυνη στάση και να συνεργαστούν για την επιβίωση της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές μεταξύ των χώρων. Σε κοινωνικά ζητήματα είναι εμφανείς οι διαφορές. Είναι καθήκον των δύο κομμάτων να θέσουν με προοδευτικό πρόσημο τα ζητήματα στην κυβερνητική ατζέντα.
Συμπερασματικά, αντιλαμβανόμαστε πως η κατάληξη αυτού του ζητήματος θα βοηθήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τους τρεις εταίρους. Για τη μεν Ν.Δ. αν θα επιλέξει μια φοβική στάση έχοντας το βλέμμα στραμμένο στον χώρο της άκρας δεξιάς και για τους δύο κυβερνητικούς εταίρους αν μπορούν να συνεργαστούν σε ζητήματα που έχουν ελάχιστες ή και καθόλου διαφορές. Θα αποτελέσει όμως και σοβαρό θέμα για τη συνοχή της κυβέρνησης καθώς τυχόν καταψήφισή του θα προκαλέσει μια μίνι πολιτική κρίση, κάτι που δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση η χώρα. Ο καθένας και πρωτίστως ο πρωθυπουργός, “τα πάντα με εντολή δική μου”, Αντώνης Σαμαράς, ας αναλάβει τις ευθύνες του.
*Ο Ανδρέας Γιαννακόπουλος είναι φοιτητής του τμήματος χημείας του πανεπιστημίου Πατρών και μέλος της προσωρινής επιτροπής πρωτοβουλίας της “Δυναμικής Ελλάδας”.