Του Ορέστη Καλογήρου*
Πριν από λίγους μήνες το ΣτΕ ενταφίασε τις ελπίδες δεκάδων χιλιάδων παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, προτάσσοντας το δίκαιο του αίματος, έναντι του δικαίου του εδάφους, όταν ακύρωσε τις προβλέψεις του νόμου Ραγκούση.
Ως κάτοικος της Περαίας χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά την αστική συγκοινωνία. Στο λεωφορείο γίνεται κανείς άθελά του ωτακουστής πολλών ιστοριών. Πριν από μια εβδομάδα στο λεωφορείο της γραμμής προς τη Μηχανιώνα μια παρέα 6-7 χαρούμενα κορίτσια και αγόρια πήγαιναν στη θάλασσα. Σε μια στιγμή άρχισαν να συζητούν «πολιτικά». «Ο δικός μας τουλάχιστον κάτι έκανε. Να δούμε τι θα κάνει ο δικός σας τώρα», λέει ένα κορίτσι. Το αγόρι αμύνεται. Η κοπέλα συνεχίζει ακάθεκτη. «Ο δικός μας έφτιαξε έργα στο χωριό μου, έκανε δρόμους σε όλη την περιοχή του Ελμπασάν». Συνειδητοποιώ ότι μιλάνε για τον Σαλί Μπερίσα και τον Έντι Ράμα! Σε άπταιστα ρέοντα ελληνικά. Ύστερα στρέφουν αυθόρμητα και αβίαστα τη συζήτηση στο μνημόνιο, ανακατεύουν τα ονόματα Παπανδρέου, Σαμαράς, Καμμένος. Απολαμβάνω τη συζήτηση. Φεύγοντας, τους λέω, χαίρομαι που έχετε δύο πατρίδες και τις αγαπάτε και τις δύο. Τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από χαρά. Από τους επτά ο ένας μου λέει «εγώ έχω μόνο μία πατρίδα». Είδες, του λέω, τι θα πει να είσαι μειονότητα; Τα υπόλοιπα σκάνε στα γέλια. Μόλις τελείωσαν το λύκειο. «Από τον Οκτώβριο συνεχίζουμε τις σπουδές» μου λένε με καμάρι, εννοώντας ότι σε κάποια σχολή πέρασαν.
Στην κυριολεξία μου έφτιαξαν τη μέρα. Τα παιδιά αυτά έχουν και τιμούν δύο πατρίδες, όπως εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα σε δεκάδες χώρες το κόσμου. Υπάρχουν όμως παιδιά σαν κι αυτά που έχουν γνωρίσει μόνο μια πατρίδα, την Ελλάδα, τη χώρα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, πήγαν στο σχολείο, σπούδασαν, αλλά που στερούνται το πιο πολύτιμο αγαθό της προσωπικότητάς τους, την ιθαγένεια της μοναδικής τους πατρίδας, της Ελλάδας. Ξεχασμένα επί δεκαετίες από την επίσημη πολιτεία, τα τελευταία χρόνια έγιναν αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Πριν από λίγους μήνες το ΣτΕ ενταφίασε τις ελπίδες δεκάδων χιλιάδων παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, προτάσσοντας το δίκαιο του αίματος, έναντι του δικαίου του εδάφους, όταν ακύρωσε τις προβλέψεις του νόμου Ραγκούση. Η ιστορία αυτών των παιδιών ήρθε και πάλι στη δημοσιότητα μέσα από το παράξενο όνομα ενός 18χρονου Ελληνόπουλου, του Γιάννη, που έγινε γνωστό στο πανελλήνιο όταν επιλέχθηκε ως ταλαντούχος αθλητής από ομάδα του περίφημου πρωταθλήματος μπάσκετ των ΗΠΑ. Η οικογένειά του με το παράξενο όνομα Αντενοκούμπο ήρθε από τη Νιγηρία στην Ελλάδα το 1992. Ο Γιάννης, που γεννήθηκε εδώ το 1994, θα είχε τη μοίρα των χιλιάδων Ελληνόπουλων που η Ελλάδα τα αφήνει χωρίς την πατρίδα τους, αν δεν είχε την τεράστια θέληση και το ταλέντο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται έπειτα από είκοσι χρόνια. Όταν ο ελληνικός αθλητισμός, υποκριτικά, στηριζόταν στο ταλέντο των παιδιών από την Αλβανία και τη Γεωργία, για να καταλαμβάνει θέσεις στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Στο πιο διάσημο πανεπιστήμιο του κόσμου, στο Harvard, φοιτούν περίπου 40 φοιτητές/τριες «χωρίς χαρτιά» κάθε χρόνο. Στις ΗΠΑ προωθείται ένα μεγάλο πρόγραμμα νομιμοποίησης μεταναστών, με ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία ειδικής κατηγορίας δικαιούχων πράσινης κάρτας για αλλοδαπούς αποφοίτους αμερικανικών πανεπιστημίων με διετή Masters ή διδακτορικό δίπλωμα, σε επιστημονικά, τεχνολογικά, μηχανικά, μαθηματικά και βιολογικά αντικείμενα. Η Ελλάδα καταδικάζει δεκάδες χιλιάδες δικά της παιδιά να μείνουν για πάντα άνθρωποι χωρίς πατρίδα. Η χώρα καταστρέφει τον πλούτο της.
*Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής ΑΠΘ, μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.