Του Ξενοφώντα Κονταργύρη
Μέσα σε μια μέρα (οι γραμμές αυτές γράφονταν την Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου) η επικαιρότητα με δύο πολύ εύγλωττους και, δυστυχώς, αποστομωτικούς τρόπους φρόντισε να αναδείξει την αυτιστική δίνη στην οποία στροβιλιζόμαστε στην Ελλάδα και την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια… Με πρόσχημα την κρίση αλλά με πραγματικές αιτίες πολύ σοβαρότερες και εντοπιζόμενες στην (κακή) ποιότητα της πολιτικής, του δημόσιου (ανειλικρινούς) διαλόγου και της (χαμηλής ή, ακριβέστερα, εξασθενημένης) κριτικής ικανότητας όλων μας ως ενεργών πολιτών και ψηφοφόρων, η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση οδηγείται σε ένα λαβύρινθο με ιδιαίτερα επικίνδυνες διαδρομές, που όλοι ευχόμαστε να μην καταλήξουν σε εξίσου οδυνηρά αδιέξοδα.Φαίνεται να μην έχουμε αντιληφθεί ως πολίτες, κυβερνώντες, κράτη ή οργανισμοί ότι δε γίνεται να αδιαφορούμε άλλο…
Η εσωτερική επικαιρότητα κυριαρχείται τις τελευταίες μέρες από τις ποινικές διώξεις εναντίον μελών της Χρυσής Αυγής: μετά από μια εν ψυχρώ δολοφονία, με σωρεία αποδεικτικών στοιχείων, ευρημάτων από επιτόπιες έρευνες, ανατριχιαστικές καταθέσεις μαρτύρων και εξοργιστικές δηλώσεις και πράξεις των ίδιων των συλληφθέντων, ζούμε πια πρόσωπο με πρόσωπο (όσοι εν πάση περιπτώσει μέχρι την ώρα των συλλήψεων διατηρούσαν αμφιβολίες) την αθλιότητα αυτού που ονομάζεται ‘εθνικισμός’ ή ‘ακροδεξιά’ ή ‘νεοναζισμός’ και έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης! Κι όμως, ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά, η ΧΑ στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται με ποσοστά πολύ πάνω από το όριο εισόδου στη Βουλή, ενώ το 30% της κοινής γνώμης δεν έχει πειστεί ακόμα και δε θεωρεί τη ΧΑ εγκληματική οργάνωση..!
Την ίδια ώρα, στη διεθνή επικαιρότητα κυριαρχούν ανατριχιαστικές εικόνες από την τελευταία ναυτική τραγωδία με θύματα λαθρομετανάστες στη νήσο Lambedusa, ανοιχτά της Ιταλίας. Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή και, δυστυχώς, επαναλαμβανόμενη: 500 άνθρωποι πάνω σ’ ένα πλοιάριο, το ‘εισιτήριο’ για το οποίο χρυσοπλήρωσαν σε κάποιους αδίστακτους διακινητές ανθρώπων κι ονείρων για μια καλύτερη ζωή, ναυάγησαν με αποτέλεσμα πάνω από 300 να είναι νεκροί! Το περιστατικό δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο και, πιθανότατα, δε θα είναι ούτε το χειρότερο… Η Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και χρόνια εθελοτυφλεί σχετικά με το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης από τα εξωτερικά της σύνορα (χερσαία και υδάτινα), έχασε μια τεράστια ευκαιρία να ρυθμίσει αποτελεσματικά το ζήτημα όταν τα κράτη-μέλη της διαπραγματεύονταν το Δουβλίνο ΙΙ και έκτοτε απλώς παρακολουθεί μουδιασμένη τη μία τραγωδία μετά την άλλη. Την ίδια στιγμή, η ήπειρος έχει ανάγκη τους μετανάστες και θα τους έχει όλο και περισσότερη ανάγκη τα επόμενα χρόνια καθώς ο πληθυσμός της γερνάει, οι πόροι για το ‘θρυλικό’ ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος λιγοστεύουν και οι χώρες της Ένωσης (και όχι μόνο) θα χρειάζονται νέα σε ηλικία εργατικά χέρια για να διατηρήσουν ένα ελάχιστο μέρος των κοινωνικών παροχών προς τους πολίτες τους (η συνέχιση παροχής όλων των κοινωνικών πολιτικών που απολαμβάνουν σήμερα οι πολίτες της Ευρώπης θεωρείται ήδη, σχεδόν από όλους, ουτοπική)…
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά σε δύο επίπεδα της πραγματικότητας τόσο αλληλοσυνδεόμενα (με τρόπους προφανείς) μεταξύ τους, φαίνεται να μην είναι ακόμα(!) αρκετά… Φαίνεται να μην έχουμε αντιληφθεί ως πολίτες, κυβερνώντες, κράτη ή οργανισμοί ότι δε γίνεται να αδιαφορούμε άλλο ούτε μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από φτηνές δικαιολογίες τύπου ‘κάτι τέτοιο δε μπορούσαμε να το φανταστούμε’ όταν τραγωδίες σαν αυτές μας ξυπνούν από το λήθαργό μας… Δε μπορεί να χρειάζεται να χαθεί κι άλλος ‘Φύσσας’ ούτε να συμβεί κι άλλη ‘Lambedusa’ για να καταλάβουμε επιτέλους ότι η χώρα μας αλλά και η Ευρώπη ολόκληρη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολυδιάστατο και απειλητικό φάσμα: ο τυφλός εθνικισμός, ο νεοναζισμός αλλά και οι εκατόμβες μεταναστών κάθε τόσο είναι όλα εκφάνσεις της ίδιας ζοφερής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που για να υπάρχουν ελπίδες ν’ ανατραπεί χρειάζεται αφύπνιση συνειδήσεων από κάθεναν μας, ως πολίτες, αλλά και υπεύθυνη στάση απ’ όσους εξ ημών βρίσκονται ή θα βρεθούν σε θέσεις ευθύνης. Αν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε και, κυρίως, αν συνεχίσουμε να συνηθίζουμε την όψη του αίματος, δε μας περιμένει καθόλου λαμπρό μέλλον. Κι όχι μόνο αυτό αλλά οδεύουμε ολοταχώς σε εξομοίωση με τους δολοφόνους του Φύσσα ή τους δουλεμπόρους της Lambedusa, που καταδικάζουμε στα λόγια αλλά όχι με πράξεις, όπως θα έπρεπε.
*Ο Ξενοφώντας Κονταργύρης είναι δικηγόρος Θεσσαλονίκης, υποψήφιος Διδάκτορας Νομικής ΑΠΘ και μέλος της “Δυναμικής Ελλάδας”.