Του Παναγιώτη Ασημακόπουλου*
Πόσο λογικό είναι άνθρωποι δεκαοχτώ χρονών να βιαιοπραγούν σε ένα χώρο που υπάρχει για να καλλιεργεί τους ανθρώπους, για να τους προσφέρει γνώση και να τους παρέχει ελευθερία λόγου και σκέψης;
Δύο χρόνια έχουν περάσει από την ψήφιση του νόμου για την Παιδεία. Ένας νόμος που έφερε πολλές αλλαγές στην λειτουργία των Ιδρυμάτων και επίσης, πολλές αντιδράσεις, κυρίως από τους Πρυτάνεις και τις φοιτητικές παρατάξεις. Σήμερα ο νόμος εφαρμόζεται εν μέρει και επιλεκτικά. Ένας νόμος που έχει πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα. Θα αναφερθώ μόνο στο κομμάτι του νόμου που αφορά τις φοιτητικές παρατάξεις. Ο ισχύων νόμος, λοιπόν, δεν συμπεριλαμβάνει τα άρθρα του προηγούμενου περί συνδικαλισμού και φοιτητικών παρατάξεων στα Ιδρύματα. Αντιθέτως, αναφέρει την εκλογή ενός εκπροσώπου των φοιτητών από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Όμως, παρά τις αλλαγές αυτές, σε λίγες μέρες, για μία ακόμα φορά, οι εκλογές θα γίνουν με την μορφή που γίνονταν ολα αυτά τα χρόνια. Οι φοιτητές καλούνται να επιλέξουν ξανά, ανάμεσα σε ‘φοιτητικές’ παρατάξεις, ανάμεσα σε Μπλε, Πρασινους, Κοκκινους κλπ.
Πριν από λίγες μέρες, έγιναν επεισόδια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Χθες πάλι, με αφορμή το σχέδιο ‘Αθήνα’, σημειώθηκαν επεισόδια στην Πάτρα και κάποιοι καθηγητές ήταν σε ‘ομηρία’ για αρκετές ώρες. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά (ούτε η τελευταία), ούτε είναι τα μόνα Ιδρύματα στα οποία γίνονται επεισόδια και λαμβάνουν χώρα τέτοια περιστατικά. Παρόμοια γεγονότα έχουν γίνει αμέτρητα και αρκεί κάποιος να ανατρέξει στο youtube ή σε αρχεία καναλιών, για να το επιβεβαιώσει. Θα δει επεισόδια μεταξύ φοιτητών που ανήκουν σε διαφορετικές παρατάξεις, διακοπές διαλέξεων με συνθήματα και απειλές, καταστροφή δημόσιας περιουσίας κλπ. Στον 21ο αιώνα λοιπόν, σε μια Ευρωπαική χώρα, σε χώρους Ανώτατης εκπαίδευσης, νέα παιδιά 18 χρονών, πλακώνονται μεταξύ τους, καταστρέφουν δημόσια περιουσία και δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινή λειτουργία του Πανεπιστημίου. Όλα αυτά γίνονται κάτω απο την ομπρέλα μίας παράταξης και όπως υποστηρίζουν οι συγκεκριμένοι φοιτητές, με στόχο το καλό όλων. Για να δούμε λοιπόν λίγο ξεκάθαρα τι συμβαίνει, επαναδιατυπώνω. Νέοι άνθρωποι λοιπόν, ενταγμένοι σε μια ομάδα, προχωρούν σε ενέργειες παράνομες και συγκρούονται με συνομίληκους τους που ανήκουν σε μία άλλη ομάδα. Επειδή μερικοί μπορεί να μπήκαν σε σκέψη με την παραπάνω διατύπωση, πρέπει να τονίσω εδώ, ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και γηπεδικές καταστάσεις, είναι(;) τυχαία.
Για να καταλήξω, πόσο λογικό είναι άνθρωποι δεκαοχτώ χρονών να βιαιοπραγούν σε ένα χώρο που υπάρχει για να καλλιεργεί τους ανθρώπους, για να τους προσφέρει γνώση και να τους παρέχει ελευθερία λόγου και σκέψης; Πόσα πράγματα μπορεί να έχουν να χωρίσουν στα δεκαοχτώ ή στα είκοσι τους, ενας νέος απο την Αλεξανδρούπολη, ένας νέος απο την Πάτρα, ένας απο την Αθήνα και ένας απο την Θεσσαλλονίκη; Πόσο διαφορετικές επιθυμίες, δικαιώματα, προσδοκίες σχετικά με την Παιδεία και την εκπαίδευση μπορεί να έχουν στα δεκαοχτώ τους, ώστε να τα ‘διεκδικούν’ ξεχωριστά μέσα απο κόμματα και κάποιες φορές με όπλο την γροθιά τους; Τι διαφορετικό και τι παραπάνω από ποιότητα εκπαίδευσης, ποιότητα διδακτικού προσωπικού, ίσες ευκαιρίες και αξιοκρατία;
*Ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος είναι φοιτητής στο Master of Public Administration του London School of Economics και μέλος της Επιτροπής Δυναμικών Νέων.