Κάθε χρόνο στο ελληνικό πανεπιστήμιο χάνονται εκατοντάδες ημέρες διδασκαλίας και έρευνας. Αυτό συνέβαινε και στα χρόνια της ευημερίας, συμβαίνει και τώρα στα χρόνια της κρίσης. Αυτή τη φορά η διάλυση αφορά κυρίως στο παλαιότερο ίδρυμα της χώρας, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και σε πολλά από τα μεγάλα πανεπιστήμια.
Η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα έχει πλήξει το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης. Τα ιδρύματα λειτουργούν με προϋπολογισμούς μέχρι και 50% μικρότερους σε σχέση με τα χρόνια της αφθονίας. Η κατάσταση αυτή έχει σοβαρές επιπτώσεις περισσότερο στην έρευνα και στην προσφορά ακαδημαϊκών υπηρεσιών και λιγότερο στην διδασκαλία. Η διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση πρόχειρα και οι ευθύνες της είναι σοβαρές. Η διαθεσιμότητα ήταν αποτέλεσμα των πιέσεων για υλοποίηση των δεσμεύσεων της χώρας και όχι ενός ορθολογικού σχεδίου. Οι εργαζόμενοι που πλήττονται από το μέτρο έχουν δικαίωμα να αντιδρούν, όσο αυτό γίνεται στα πλαίσια των συνταγματικών τους δικαιωμάτων και όχι κρατώντας παράνομα κλειστά τα πανεπιστήμια. Ομάδες άσχετες με το πανεπιστήμιο, κυρίως κομματικές, δεν έχουν καμία θέση στον αγώνα τους.
Όμως, και οι ευθύνες των πανεπιστημιακών διοικήσεων είναι εξ ίσου σοβαρές. Αρνήθηκαν συστηματικά να εκπονήσουν ένα σχέδιο που θα συνδύαζε τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του δημοσίου πανεπιστημίου και των εργαζομένων με την σκληρή πραγματικότητα, ώστε η διαθεσιμότητα να έχει τις ελάχιστες δυνατές κοινωνικές και λειτουργικές επιπτώσεις. Επέλεξαν να κλιμακώσουν την τυφλή σύγκρουση χρησιμοποιώντας δικαιολογίες, προφάσεις και τερατολογίες περί επικείμενης κατάρρευσης.
Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες και οι δοκιμαζόμενες οικογένειές τους βρίσκονται σε ομηρία και αιμορραγούν οικονομικά. Είναι αποκλειστική ευθύνη των πρυτανικών αρχών να διασφαλίσουν άμεσα, τουλάχιστον την εγγραφή των πρωτοετών και την έναρξη των πανεπιστημιακών παραδόσεων. Το μάθημα είναι η ψυχή της εκπαίδευσης και κανείς δεν δικαιούται να το εμποδίζει. Η κοινωνία παρακολουθεί και κρίνει.
