Του Σπύρου Νικόπουλου*
Στην εποχή της κρίσης η Ελλάδα καλείται να αποβάλλει τα κομματικά και πελατειακά της χαρακτηριστικά.
Τις τελευταίες μέρες η χώρα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με πολιτικές αντιπαραθέσεις οι οποίες κινούνται για ακόμα μια φορά στη σφαίρα του απόλυτου παραλογισμού. Αναφέρομαι στα τεκταινόμενα στο χώρο της υγείας και της παιδείας. «Παραθυράτες» αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας. Η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει το κοινοβούλιο στη διαμόρφωση της πολιτικής. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν το προσεχές διάστημα οι «τηλεπερσόνες» βάλουν ένα τηλέφωνο 090 για να καλούν τους πολίτες να ψηφίζουν υπέρ ή κατά ενός νομοσχεδίου. Η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία μετατρέπεται σε Τηλεοπτική Δημοκρατία. Οι θεσμοί εξευτελίζονται κάθε μέρα στα παράθυρα των καναλιών και το χειρότερο είναι ότι εξευτελίζονται με τη συμμετοχή αυτών που ορκίστηκαν να υπηρετούν το πολίτευμα και το Σύνταγμα του Κράτους.Η νέα Ελλάδα θα δημιουργηθεί από την ενεργή συμμετοχή των πολιτών.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά να βγαίνει ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και να δηλώνει ευθαρσώς ότι η κυβέρνηση με την πολιτική της για το φάρμακο θέτει σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή των Ελλήνων πολιτών. Ότι η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης σημαίνει έλλειψη φαρμάκων. Βρισκόμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Ακριβώς πριν 18 μήνες, όταν η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει την κατανάλωση γενοσήμων φαρμάκων, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι σχολιαστές, οι ίδιοι «ειδικοί» μίλαγαν για νεκρούς συμπολίτες μας από τα κακά φάρμακα που παράγονται σε τρίτες χώρες. Ρωτάω λοιπόν. Που είναι αυτά τα θύματα; Πόσοι ήταν τελικά οι νεκροί από τα γενόσημα; Κανείς δε θα απαντήσει γιατί κανείς δεν έπαθε τίποτα. Άπλα κάποιοι, έχασαν μερικά εκατομμύρια από το πάρτι των φαρμάκων.
Σήμερα ακριβώς στο ίδιο έργο θεατές και προφανώς για ακόμα μια φορά το θέμα είναι το ταμείο και όχι η υγεία των πολιτών. Γιατί αν ήταν η υγεία τότε θα έπρεπε να μιλάμε για πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα όπως για παράδειγμα: ποιος θα είναι αυτός ο θεσμός που θα σχεδιάζει, θα ελέγχει και θα προσαρμόζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών; Ο Λουράντος, ο Πατούλης, ο Τράγκας, ο Παπαδάκης και όλος ο συρφερτός των τηλεοπτικών παραθύρων;
Μέχρι το 1981 η χώρα μας είχε γενικό Αρχίατρο. Ο ρόλος του ήταν να ενημερώνει την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, το πολιτικό σύστημα και γενικότερα τον ελληνικό λαό για τα επιστημονικά θέματα τα οποία προέκυπταν κάθε στιγμή. Η υπηρεσία αυτή καταργήθηκε στο όνομα της «Αλλαγής». Στην θέση αυτής της δομής, μπήκε το Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας το οποίο, δυστυχώς, απαρτίζεται από συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη τα οποία ορίζονται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Δεν είναι δηλαδή ένα όργανο το οποίο θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς ως το πιο αντικειμενικό και αξιόπιστο. Γιατί λοιπόν δεν συζητάμε το αυτονόητο; Τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας -το οποίο θα απαρτίζεται από τους καλύτερους Έλληνες επιστήμονες από διάφορους χώρους της Ιατρικής και του τομέα της Υγείας-, έτσι ώστε να υπάρχει μία ουσιαστική πληροφόρηση όταν προκύπτουν θέματα όπως αυτό που προέκυψε τώρα με τα φάρμακα;
Στον τομέα της Παιδείας και δη της Τριτοβάθμιας, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο υπουργός, αφού με συνεχείς τροπολογίες αλλοιώνει συστηματικά μια κορυφαία μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές, τώρα με μια τροπολογία αποφάσισε ότι το εξάμηνο στα ΑΕΙ δε θα χαθεί. Καλά τι είναι το πανεπιστήμιο; Πως θα υποκατασταθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες και τα εργαστήρια; Με μια τροπολογία; Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την άποψη ότι τα κλειστά πανεπιστήμια προστατεύουν την Δημόσια Παιδεία. Καλά δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο; Οι πλούσιοι μπορούν και στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για σπουδές. Στα ελληνικά πανεπιστήμια φοιτούν τα παιδιά του μέσου Έλληνα πολίτη. Πως θα λάβουν τις αναγκαίες γνώσεις; Πως θα ανταγωνιστούν αυτούς που μπορούν και πάνε στο εξωτερικό;
Έχουμε ιδρύσει πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε κάθε πόλη της χώρας. Ποιος έχει αξιολογήσει την απόδοση αυτών των σχολών; Ποιος έχει αξιολογήσει το εκπαιδευτικό έργο που παράγουν; Ποιος έχει αξιολογήσει τους καθηγητές; Πόσα από αυτά τα ιδρύματα κάνουν έρευνα; Πόσα από αυτά προσφέρουν στους φοιτητές γνώσεις ικανές να τους βοηθήσουν να ανταπεξέλθουν σε μια σκληρή αγορά εργασίας; Ερωτήματα που κανείς δε συζητά γιατί οι απαντήσεις θα δημιουργήσουν πολιτικό κόστος και στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος προηγείται του εθνικού συμφέροντος.
Στην εποχή της κρίσης η Ελλάδα καλείται να αποβάλλει τα κομματικά και πελατειακά της χαρακτηριστικά. Πρέπει να αποφασίσει να αλλάξει το πολιτικό της σύστημα και τις δομές ενός κράτους αντιπαραγωγικού. Χρειαζόμαστε ένα μικρότερο ευέλικτο και αποδοτικότερο κράτος που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους και θα τιμωρεί αυστηρά κάθε προσπάθεια αισχροκέρδειας και διαπλοκής. Ένα κράτος που θα εκσυγχρονίζεται και θα προσαρμόζεται στις υπάρχουσες συνθήκες. Το μεγάλο κράτος που είχαμε δε μας προστάτευε από την κρίση γιατί ήταν διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό, χωρίς σχέδιο, στόχους, όραμα. Η λύση λοιπόν δε μπορεί να είναι η επαναφορά αυτού του χρεοκοπημένου μοντέλου. Το κράτος που χρειαζόμαστε δε μπορεί να δημιουργηθεί από τον νέο δικομματισμό που στήνεται στη χώρα μας. Ένας νέος δικομματισμός που διαπνέεται από λαϊκισμό και αμετροέπεια. Η νέα Ελλάδα θα δημιουργηθεί από την ενεργή συμμετοχή των πολιτών.
Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση η Κεντροαριστερά πρέπει να απαντήσει θετικά ξεπερνώντας αγκυλώσεις και θεμιτές προσωπικές φιλοδοξίες. Νέες ιδέες, νέα οράματα, νέες σχέσεις πολιτικής- πολιτών είναι τα ζητούμενα της νέας εποχής. Γιατί με νέα και ισχυρή κεντροαριστερά μπορεί να εγγυηθεί την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας. Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ συμμετέχει σε αυτή τη προσπάθεια και στηρίζει ενεργά την «Πρωτοβουλία των 58». Θέλουμε μια νέα Κεντροαριστερά γιατί απλά θέλουμε μια νέα δυναμική και παραγωγική Ελλάδα. Εσείς;
*O Σπύρος Νικόπουλος είναι μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.