Της Λίνας Παπαδοπούλου*
Το κομματικό σκηνικό της τελευταίας τριετίας μοιάζει με κινούμενη άμμο. Από τη μια καινούργια κόμματα, κυρίως μέσω διάσπασης παλιών. Από την άλλη δυναμώνουν κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, κερδίζοντας ψηφοφόρους των πάλαι ποτέ «μεγάλων» κομμάτων. Παρότι κάθε ένα από τα κόμματα αυτά φέρει ένα ιδεολογικό φορτίο, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κινείται σχετικά άνετα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, επενδύοντας σε κινήσεις τακτικής με σκοπό τη διεύρυνση της εκλογικής του βάσης, με τα ίδια φθαρμένα υλικά, πρόσωπα και μεθόδους του παλιού.Το κομματικό σκηνικό της τελευταίας τριετίας μοιάζει με κινούμενη άμμο.
Η ΝΔ προσπαθεί να κερδίσει κεντρώους ψηφοφόρους προσφέροντας μία (ψευδ)αίσθηση ασφάλειας, λόγω της πρόσδεσής της στα ευρωπαϊκά πρότυπα, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει μια παλαιάς κοπής ιδεολογία εθνικο-λαϊκιστικού συντηρητισμού, μήπως ξανακερδίσει τους ακροδεξιούς εκλογείς. Η ελληνική νεοναζιστική οργάνωση ποντάρει στο αίσθημα μίσους προς τους μετανάστες, κυρίως όμως προς τους πολιτικούς και την πολιτική που καλλιεργήθηκε επί χρόνια από τα τηλεοπτικά κανάλια και γιγαντώθηκε από την οικονομική κρίση, όπως ο Χίτλερ είχε ποντάρει στο μίσος προς τους Εβραίους. Παρουσιάζεται έτσι σαν αντισυστημική, επειδή ασκεί βία, ενώ οι θέσεις της εξυπηρετούν το εφοπλιστικό κεφάλαιο και συνάδουν με την κυρίαρχη μιντιακή κουλτούρα και οι πρακτικές της στηρίζονται στην παραδοσιακή πελατειακή λογική (μοιράζει μικροδουλειές της νύχτας, μεροκάματα πείνας της μέρας και τρόφιμα σε όσους δηλωθούν).
Στο αντίπερα στρατόπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπολεί αργά, αλλά σταθερά την πρότερη επαναστατικότητά του υπέρ ενός μετριοπαθούς φιλοευρωπαϊσμού, χωρίς να διαθέτει ούτε προτάσεις ούτε το ανθρώπινο δυναμικό που θα στηρίξει αυτόν τον μετασχηματισμό. Η ΔΗΜΑΡ μπαινοβγαίνει στην κυβέρνηση και φαίνεται να βαδίζει από τη μία διάσπαση, τη γενεσιουργό της, στην επόμενη.
Μένοντας σε τακτικισμούς, κανένα κόμμα δεν διαμορφώνει μια στρατηγική, μια τεκμηριωμένη μακροπρόθεσμη πρόταση για τη θεμελίωση μιας μεταμνημονιακής Ελλάδας, διαφορετικής από την παλιά που έχει ανεπιστρεπτί παρέλθει. Γι’ αυτό και κανένα δεν μπορεί να εκφράσει τους δημιουργικούς και δυναμικούς Ελληνες, Ευρωπαίους στην ουσία, κι όχι στο περιτύλιγμα, αντισυστημικούς στη δράση και όχι στη ρητορική. Ενα τέτοιο κόμμα, όμως, χρειάζεται η χώρα, αλλά και η κοινωνία, για να μη μείνει καθηλωμένη στον προηγούμενο αιώνα.
*Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο ΑΠΘ και μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.