Του Σπύρου Νικόπουλου*
Τώρα πρέπει να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις στο ερώτημα «πως θα βγούμε από την κρίση»;
Σήμερα σαν κοινωνία βιώνουμε μια περίοδο άρνησης, αμφισβήτησης και προσμονής. Αρνούμενοι να δούμε το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας και της κοινωνίας μας «φασκελώνουμε» το παρελθόν μας. Αντιδρούμε λες και ξαφνικά ανακαλύψαμε «πόσο γραφειοκρατικό, αντιπαραγωγικό, άδικο, πελατειακό, διαπλεκόμενο» ήταν το κράτος μας και αυτό μας οδηγεί στην αμφισβήτηση θεσμών και αξιών, που υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο κράτος ως συστατικά εργαλεία μιας ευνομούμενης πολιτείας. Η αμφισβήτηση, σε συνδυασμό με την άρνηση, μας κάνει επιρρεπείς στο λαϊκισμό. Περιμένουμε το σωτήρα ως τον «από μηχανής θεό» της αρχαίας τραγωδίας για να φέρει τη λύτρωση. Δημιουργούμε αίολες προσμονές αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα την σκληρή πραγματικότητα. Αναμένουμε τους σωτήρες αρνούμενοι να καταλάβουμε ότι η λύση θα έρθει από τα κάτω, με την ουσιαστική και ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Την αξιοποίηση των αρίστων και όχι των καταφερτζήδων. Με τη δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου ικανού να μας δώσει πίσω την εθνική υπερηφάνεια, την κοινωνική αλληλεγγύη και εν τέλει την βιώσιμη ανάπτυξη.Σήμερα πρέπει να αλλάξουμε πλεύση
Σήμερα πρέπει να αλλάξουμε πλεύση. Πρέπει να βάλουμε ένα τέρμα στις παθογένειες. Να «ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν» και να κοιτάξουμε το μέλλον. Να αναγκάσουμε τα πολιτικά κόμματα να κάνουν μια εσωτερική ιδεολογική επανάσταση και να συγκρουστούν με ιδεοληψίες, δογματισμούς και στερεότυπα χρόνων. Να προβάλλουμε δυναμικά το διακύβευμα του μέλλοντος ξεφεύγοντας οριστικά από φτιαχτές διαχωριστικές γραμμές οι οποίες μόνο πρόσκαιρα κομματικά οφέλη δημιουργούν. Οι ιδεολογίες δεν κατέρρευσαν. Αυτές είναι που αποτέλεσαν το εφαλτήριο κάθε αλλαγής στον κόσμο και αυτές θα δημιουργήσουν και το μέλλον. Μια κοινωνία χωρίς την διαπάλη διαφορετικών ιδεολογικών προσεγγίσεων είναι μια κοινωνία «Όργουελ». Μια κοινωνία ισοπεδωτική, απόλυτα ελεγχόμενη με πολίτες «μηχανάκια». Μια κοινωνία που θα έχει αποβάλλει και περιθωριοποιήσει κάθε δημιουργική φωνή, κάθε αντίθετη άποψη.
Τώρα ήρθε η ωρα να δώσουμε ουσιαστικές και βιώσιμες απαντήσεις για την ανεργία, την φτώχια. Για τον ευτελισμό της πολιτικής και των θεσμών. Δεν αποτελεί λύση η άρνηση αλλά η δημιουργική πρόταση. Η λύση θα έρθει μόνο όταν αποφασίσουμε να δούμε κατάματα το πρόβλημα και αποφασίσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Την λύση θα την δώσει η πολιτική γιατί αυτό γίνεται στις δημοκρατίες. Η πολιτική όμως για να είναι ουσιαστική απαιτεί συμμετοχή, να αποφασίσουμε όλοι «να λερώσουμε τα παπούτσια μας», να αναζητήσουμε την ουσία στους πολιτικούς που εκλέγουμε και όχι να παρασυρόμαστε από την επιφανειακή εικόνα.
Τώρα πρέπει να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις στο ερώτημα «πως θα βγούμε από την κρίση»; Οι απαντήσεις αυτές πρέπει να είναι ρεαλιστικές, να μην κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού αλλά του πραγματικού. Να κατανοήσουμε ότι τίποτα δε θα μας χαριστεί, όλα πρέπει να τα κατακτήσουμε από την αρχή αν θέλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική σε μια νέα γενιά, ίσως την πιο μορφωμένη που είχε ποτέ η πατρίδα μας. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι παράγωγο κανενός επικοινωνιακού susses story αλλά αποτέλεσμα ουσιαστικού σχεδιασμού διαμόρφωσης ενός νέου παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας. Ενός παραγωγικού μοντέλου που θα στηρίζεται στην παιδεία, την έρευνα, την καινοτομία, που θα ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που υπάρχει στα πανεπιστήμια, στην αγορά, στο δημόσιο. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε με τα στερεότυπα και τις ρητορικές του παρελθόντος γιατί αυτά είναι που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και να δουλέψουμε με σχέδιο δημιουργώντας ένα μικρότερο σύγχρονο και ευέλικτο κοινωνικό κράτος ικανό να προσαρμόζεται άμεσα στις ανάγκες του παρόντος και να προλαμβάνει τις εξελίξεις του μέλλοντος. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το μέλλον της χώρας μας είναι μέσα στην Ευρώπη. Εκεί πρέπει να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε, όχι σαν ζητιάνοι και μπαταχτσήδες, αλλά σαν ισότιμοι ευρωπαίοι πολίτες. Πρέπει να βάλουμε στόχους, να ξαναδημιουργήσουμε αυτοπεποίθηση στους πολίτες, να σταματήσουμε να περιμένουμε φαντασιακές λύσεις και να δουλέψουμε έτσι ώστε βήμα- βήμα να κατακτήσουμε ξανά την πολιτική μας ανεξαρτησία. Χρειαζόμαστε νέες δομές και άλλες στρατηγικές εκπαίδευσης και κατάρτισης των ανέργων, ξεπερνώντας τα αναποτελεσματικά σεμινάρια «δήθεν κατάρτισης» που μόνοι κερδισμένοι ήταν και είναι οι κάθε λογής ενδιάμεσοι και όχι ο άνεργος.
Όλα τα παραπάνω για να γίνουν απαιτούν ένα νέο κράτος, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Πρέπει να δώσουμε τέλος στο κράτος των «οριζόντιων πολιτικών» και των «μαϊντανών πολιτικών». Το κοινοβούλιο πρέπει να νομοθετεί και όχι να ψηφίζει. Συνεπώς πρέπει απαγορευθεί συνταγματικά η διενέργεια εκλογών πριν το τέλος της τετραετίας. Μόνο έτσι τα πολιτικά κόμματα θα υποχρεωθούν να βρίσκουν κυβερνητικές λύσεις για το καλό της πατρίδας ανακαλύπτοντας τα καλά της συνεργασίας και της δημιουργικής αντιπαράθεσης. Σε ποια σοβαρή Δυτική Δημοκρατία η καταψήφιση ενός νόμου αποτελεί λόγο πτώσης της κυβέρνησης; Τι θα πει επιβολή κομματικής πειθαρχίας σε έναν βουλευτή που εκλέχτηκε για να νομοθετεί; Χρειάζεται λοιπόν, να ξαναδιαβάσουμε από την αρχή τις βασικές αρχές που διέπουν ένα δημοκρατικό πολίτευμα και να δώσουμε ξανά αξία στους θεσμούς της δημοκρατίας μας.
Αυτό το Κράτος μπορεί να το δημιουργήσουν μόνο «φωνές λογικής και ορθολογισμού». Η Ελλάδα δε θα αλλάξει με «άνωθεν εντολές» αλλά με το άθροισμα δημιουργικών πρωτοβουλιών από τη βάση της κοινωνίας, τους πολίτες. Η δημιουργία μιας νέας προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης αποτελεί για την χώρα μας την «αναγκαία συνθήκη» για την επίτευξη των παραπάνω στόχων και οραμάτων. Η ενεργή συμμετοχή των πολιτών σε αυτή τη προσπάθεια αποτελεί την εγγύηση ότι η πρωτοβουλία αυτή δε θα μεταφέρει στο μέλλον παθογένειες του παρελθόντος. Ότι η μάχη με το παλιό θα δοθεί στο πεδίο της πολιτικής και σε αυτή τη μάχη οι πολίτες πρέπει να νικήσουν.
*O Σπύρος Νικόπουλος είναι μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.