Του Σωτήρη Κατσέλου
Το ζήτημα δεν είναι μόνο στο να συμφωνήσουμε στο τι έφταιξε – δηλαδή στο χθες – αλλά και στο ποια Ελλάδα θέλουμε επιτέλους – δηλαδή στο αύριο!
Πόσες ακόμα διαπιστώσεις θα χρειαστεί να κάνουμε για αυτήν την κρίση άραγε; Τρία χρόνια σχεδόν έχουν περάσει και ακόμα βλέπουμε συζητήσεις επί συζητήσεων για το «τις πταίει». Η κάθε παράταξη δίνει τις δικές της ερμηνείες με τέτοιον τρόπο ώστε να αποσιωπά τις ευθύνες της. Σε μια κρίση τόσο καθολική, που πρακτικά, κανένας πολιτικός χώρος δεν είναι τελείως ανεύθυνος!Η επιλογή της ανάπτυξης απαιτεί μεσοπρόθεσμη προσήλωση στην δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την δημιουργία της.
Πολλές δε πολιτικές δυνάμεις ακόμα χαρακτηρίζουν υποκριτικά ως αίτιο το μνημόνιο, παρά το γεγονός ότι η σκληρή, είναι αλήθεια, δανειακή σύμβαση ήταν το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο της κρίσης. Κουβέντα δεν γίνεται για την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, τα προνομιούχα επαγγέλματα. Όλα καλώς από ότι φαίνεται ποιούνταν εν Ελλάδι προ της κρίσεως.
Όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο στο να συμφωνήσουμε στο τι έφταιξε – δηλαδή στο χθες – αλλά και στο ποια Ελλάδα θέλουμε επιτέλους – δηλαδή στο αύριο!
Ακούμε τους πολιτικούς να μιλάνε συχνά, για την ανάπτυξη που χρειάζεται επιτέλους να έρθει, συμφωνούμε! Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, για να μπορεί να έχει μέλλον.
Αλλά πώς γίνεται όλα σχεδόν, τα πολιτικά κόμματα να μιλάνε για ανάπτυξη και κανένα από αυτά να μην έχει ένα εθνικό όραμα και στόχο, αλλά ούτε καν βασικές προτάσεις, για το πώς την θέλουν αυτήν την ανάπτυξη;
Ουσιαστικά οι περισσότερες κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, υπονοούν ως ανάπτυξη μια αύξηση των μισθών και την ως δια μαγείας μείωση της ανεργίας. Κανείς όμως δεν μιλάει για την ουσία, του ζητήματος ότι δηλαδή ανάπτυξη θα έρθει όταν η Ελλάδα αρχίσει να παράγει ξανά και να δημιουργεί καινοτομία!
Αλλά η καινοτομία δεν έρχεται μέσα από τον φόβο μας για το παγκόσμιο σύστημα, από κλειστά πανεπιστήμια και επαγγέλματα και από συντεχνίες, ούτε από κοινωνίες που ζουν μέσα στον συντηρητισμό στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Με αυτές τις αντιλήψεις μέλλον δεν υπάρχει!
Η επιλογή της ανάπτυξης απαιτεί μεσοπρόθεσμη προσήλωση στην δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την δημιουργία της. Βήμα βήμα να κοιτάς τι χρειάζεται για να την πετύχεις, οργανώνοντας την παιδεία, την επιχειρηματικότητα, τους θεσμούς κλπ.
Αυτήν την στιγμή βλέπουμε χιλιάδες νέους άνεργους να υποφέρουν, νέους με μυαλά δυνατά, που δεν έχουν πού να διοχετεύσουν την παραγωγικότητα τους και αντί να προσέχουμε αυτούς, εξετάζουμε αν θα διατηρηθούν άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, ή αν η κάθε συντεχνία θα μπορέσει να συνεχίσει να παρασιτεί εις βάρος της υπόλοιπής κοινωνίας.
Ποιος λοιπόν πολιτικός φορέας ως τώρα, έχει κάποια ουσιαστική άποψη για αυτό το θέμα; Ποιος έχει διατυπώσει ένα σοβαρό όραμα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα;
Είμαστε σε μια εποχή που η παγκόσμια τεχνολογία βρίσκεται σε κομβικό σημείο, το βιομηχανικό παρελθόν δεν αποτελεί εχέγγυο για το μέλλον, οποιαδήποτε χώρα με συντονισμένα βήματα μπορεί να γίνει παραγωγική και να δημιουργήσει υποδομές σε νέες τεχνολογίες. Είμαστε σε μια εποχή που οι φιλοδοξίες απλά δεν έχουν όρια!
Πρέπει λοιπόν να ξαναγίνουμε πατριώτες και να πιέσουμε για μια νέα εθνική αφήγηση και ένα νέο όραμα που δεν θα αφορά θεσούλες και συντεχνίες! Και λέγοντας πατριώτες δεν εννοούμε φυσικά τον στείρο φοβικό και σκοταδιστικό υπερεθνικισμό όπως είναι αυτός της Χρυσής Αυγής, αλλά τον πατριωτισμό της δημιουργίας και της επιδίωξης μιας ανθρώπινης και λειτουργικής κοινωνίας η οποία θα επιβιώνει αποτελεσματικά στο παγκόσμιο σύστημα. Με τον νέο μας αυτόν πατριωτισμό.
Είναι δύσκολο να τολμάς να ονειρεύεσαι σε εποχές ζόφου, αλλά τα όνειρα τότε αξίζουν περισσότερο…