Της Λίνας Παπαδοπούλου
Η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης δεν θα περάσει μέσα από οριζόντιες απολύσεις, όπως αρχικά φαίνεται να ζητούσε η τρόικα, αλλά θα επιχειρηθεί στη βάση κάποιων από τα πολλά αυτονόητα που θα έπρεπε να έχουμε υλοποιήσει μόνοι μας εδώ και χρόνια.
Μπορεί το σημερινό πολιτικό προσωπικό να χαράξει έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στη Σκύλλα των οριζόντιων περικοπών και της επιβαλλόμενης σκληρής μονεταριστικής λιτότητας και στη Χάρυβδη των συνειδητών ψεμάτων περί δυνατότητας επιστροφής στην ευημερία των δανεικών κι αγύριστων, έναν δρόμο σκληρής δουλειάς, αξιολόγησης και αναγνώρισής της, με δημοσιονομική πειθαρχία αλλά και δικαιοσύνη, με προστασία όσων πραγματικά έχουν ανάγκη;Οχι, δεν δείχνει σοβαρότητα η ρητορική κατά του μνημονίου με ταυτόχρονη ψήφισή του.
Η χάραξη μιας τέτοιας εθνικής στρατηγικής προϋποθέτει σοβαρότητα, δουλειά και επαγγελματισμό από την πολιτική ηγεσία. Όχι, δεν δείχνει σοβαρότητα η ρητορική κατά του μνημονίου με ταυτόχρονη ψήφισή του. Ούτε κοινωνική δικαιοσύνη η απόσυρση της τροπολογίας για ένταξη των υπαλλήλων της Βουλής στο ενιαίο μισθολόγιο, επειδή η αντιπολίτευση στήριξε τα προνόμιά τους. Δεν δείχνει επαγγελματισμό η απουσία βουλευτών από την κρίσιμη συνεδρίαση, ούτε η προσπάθεια εκμετάλλευσής της από την αντιπολίτευση.
Μια «λεπτομέρεια» όμως, κρυμμένη στις δραματικές μειώσεις των μισθών, ίσως δείχνει αυτή τη δυνατότητα: Η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης δεν θα περάσει μέσα από οριζόντιες απολύσεις, όπως αρχικά φαίνεται να ζητούσε η τρόικα, αλλά θα επιχειρηθεί στη βάση κάποιων από τα πολλά αυτονόητα που θα έπρεπε να έχουμε υλοποιήσει μόνοι μας εδώ και χρόνια.
Οι οργανικές θέσεις που καταργούνται κρίνονται ειδικά και συγκεκριμένα, με κριτήριο τις ανάγκες της διοίκησης και των διοικούμενων, και τα χρήματα εξοικονομούνται με την κινητικότητα, όχι τις απολύσεις. Σε αργία θα τεθούν όσοι έχουν παραπεμφθεί για σοβαρά πειθαρχικά και ποινικά αδικήματα ή δεν έχουν προσληφθεί με αξιοκρατικά κριτήρια. Δεν είναι ότι «σώζονται» μερικές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι· είναι η άρνηση τυφλών απολύσεων, χρησίμων και αχρήστων αδιάκριτα, που μετράει.
Ισως έτσι κάπως χαράζεται ο τρίτος δρόμος, πείθοντας από τη μια την τρόικα ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το δημοσιονομικό, αλλά οι δομές που το εξέθρεψαν, η φαυλοκρατία, η αναξιοκρατία, η μη ορθολογική χρήση ανθρώπων και πόρων. Πείθοντας εμάς τους εργαζόμενους πως από εμάς εξαρτάται και εμάς συμφέρει η αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Και πείθοντας -με πράξεις- την κοινωνία ότι τα μέτρα είναι κοινωνικά δίκαια και σχεδιασμένα προσεκτικά με κριτήριο τις ανάγκες των διοικούμενων.
*Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι επικ. καθηγήτρια στο ΑΠΘ και μέλος της Προσωρινής Επιτροπής της Δυναμικής Ελλάδας.