Του Χρήστου Φασλή*
Κάθε κοινωνία για να προχωρήσει σωστά πρέπει να διδαχθεί την σωστή πράξη, το σωστό λόγο και διάλογο, από αυτούς που έχουν τα φώτα και τη γνώση. Το πολιτικό σύστημα ως προς αυτό απέτυχε παταγωδώς.
Η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσφέρουν οι δικαστές στην πατρίδα είναι η αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου αλλά και της τιμής και της περηφάνιας των Ελλήνων.
Η κρίση που διανύουμε ως χώρα την τελευταία τετραετία είναι πολύπτυχη και σε μεγάλο βαθμό δίκαιη. Δίκαιη γιατί τα προηγούμενα χρόνια, όλοι μας συμπεριφερθήκαμε στην πατρίδα αλλά και στους εαυτούς μας με πρωτοφανή ελαστικότητα, αδιαφορία, κουτοπονηριά και έλλειψη μέτρου.
Δεν είναι βέβαια μόνο η οικονομική κρίση, η οποία δεν οφείλεται έτσι κι αλλιώς μόνο στην Ελλάδα αλλά αποτελεί σύμπτωμα της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά κυρίως η κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση ή αλλιώς η κρίση αξιών και σωστών προτύπων. Ως λαός περιπέσαμε στην ύβρη γιατί ξεχάσαμε την κατά Αριστοτέλη μεσότητα και δίχως σωστά πρότυπα, βρεθήκαμε αναμενόμενα, σε ολικό αδιέξοδο.
Τις δύο προηγούμενες δεκαετίες που έρεε ζεστό το δανεικό κι επιδοτούμενο χρήμα, ήταν εντελώς γραφικό έως και παρεξηγήσιμο, να μιλήσει κάποιος για αξίες όπως είναι η δικαιοσύνη, η αξιοσύνη αλλά και η ίδια η πατρίδα. Παραδομένοι στο εύκολο χρήμα, στον εύκολο δανεισμό, στο χωρίς ιδιαίτερη εργασία πλουτισμό, αλλά και στον εύκολο –ελέω φαύλου πολιτικού συστήματος- διορισμό, αρνηθήκαμε να δούμε ότι σταδιακά ‘μικραίνουμε’ ως άνθρωποι και νομοτελειακά ως κοινωνικό σύνολο.
Το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων των καιρών. Μετά και την αποστρατεία των ισχυρών προσωπικοτήτων της παλιάς πολιτικής φρουράς, που είχε μαθητεύσει σε δυσκολότερους καιρούς και σε ανώμαλες πολιτικά περιόδους, η σκυτάλη πέρασε στη νέα γενιά των ως επί το πλείστον ανεπάγγελτων και ανάξιων κληρονόμων τους. Η έλλειψη ηγετικών χαρακτηριστικών από τους τελευταίους, τα οποία ούτε εμφυτεύονται, ούτε φυσικά κληρονομούνται, οδήγησε στο αδιέξοδο την κοινωνία στο σύνολο της.
Θα διερωτηθεί κάποιος, ‘και ο λαός δε φταίει;’ Προφανώς και φταίει και ευθύνεται, διότι με τις επιλογές του πολιτικές και εν γένει, έδειξε ότι μπορεί να γίνει το ιδανικό θύμα μίας κατάστασης. Ωστόσο η πρωτεύουσα ευθύνη δεν ανήκει στο λαό, αλλά σε εκείνους που γνώριζαν, που είχαν εκπαιδευτεί αναλόγως και που εν τέλει είχαν ταχθεί στην υπηρεσία του.
Κάθε κοινωνία για να προχωρήσει σωστά πρέπει να διδαχθεί την σωστή πράξη, το σωστό λόγο και διάλογο, από αυτούς που έχουν τα φώτα και τη γνώση. Το πολιτικό σύστημα ως προς αυτό απέτυχε παταγωδώς.
Οι τελευταίες αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης, δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να ελπίζει ότι το δίκαιο σταδιακά θα αποκατασταθεί προς όφελος του λαϊκού και του εν γένει δημοσίου συμφέροντος.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς ανέξοδους φανφαρονισμούς, αρκετοί Έλληνες δικαστές, δείχνουν το δρόμο κάνοντας απλώς το αυτονόητο, σωστά τη δουλειά τους. Και όσο κι αν είναι αυτονόητο, δεν είναι καθόλου εύκολο στις μέρες που ζούμε…
Τα ανωτέρω βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν πανάκεια για τα πολυεπίπεδα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, ούτε βέβαια άλλοθι για ηπιότερες αντιδράσεις του λαού σε …ενδεχόμενη νέα απομείωση των εν ατομικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων.
Αλλά ως λαός ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν οι λέξεις υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και φιλότιμο. Άνθρωπος χωρίς αξιοπρέπεια δε νοείται άνθρωπος. Αυτή είναι συνεπώς και η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσφέρουν στην πατρίδα οι άτεγκτοι και αδιάφθοροι Έλληνες δικαστές. Την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου αλλά και της τιμής και της περηφάνιας των Ελλήνων.
*Ο Χρήστος Φασλής είναι δικηγόρος – διαμεσολαβητής CEDR και μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.