Της Λίνας Παπαδοπούλου*
Επί δεκαετίες η πολιτική ηγεσία των υπουργείων Παιδείας και Οικονομικών μοίραζε πιστώσεις στα Πανεπιστήμια για θέσεις εργασίας χωρίς πραγματική αξιολόγηση αναγκών και ανθρώπων. Η ανορθολογική οργάνωση των αυτοδιοικούμενων ΑΕΙ επέτρεπε την κάθε λογής διαμεσολάβηση. Το πελατειακό κράτος έβρισκε το άξιο αντίστοιχό του στο πελατειακό Πανεπιστήμιο.Σήμερα η πορεία είναι αντίστροφη: με την ίδια (μη) λογική που προσλήφθηκαν, με την ίδια οδηγούνται σε διαθεσιμότητα, μετακίνηση και ίσως απόλυση υπάλληλοι, άξιοι και μη, χρήσιμοι και απόντες, αδιακρίτως.
Επρεπε να φτάσουμε στον Δεκέμβρη του 2009 για να ψηφιστεί ο νόμος 3812 («νόμος Ραγκούση») και να υπαχθούν στον 2190/1994 (γνωστό και ως «νόμο Πεπονή» για τη σύσταση του ΑΣΕΠ) «όλοι οι φορείς του δημόσιου τομέα» και άρα όλες οι προσλήψεις διοικητικού προσωπικού και στα αυτοδιοικούμενα ΑΕΙ. Εκλεισαν έτσι μύρια παραθυράκια αδιαφάνειας. Εκτοτε, βέβαια, ελάχιστες προσλήψεις έγιναν λόγω της πτώχευσης της χώρας.
Σήμερα η πορεία είναι αντίστροφη: με την ίδια (μη) λογική που προσλήφθηκαν, με την ίδια οδηγούνται σε διαθεσιμότητα, μετακίνηση και ίσως απόλυση υπάλληλοι, άξιοι και μη, χρήσιμοι και απόντες, αδιακρίτως. Δεν πρόκειται, βέβαια, για μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό του Πανεπιστημίου, αλλά για εξυπηρέτηση αυστηρώς και μόνο ταμειακών αναγκών. Αρκετές βιβλιοθήκες θα ερημώσουν, όπως απενεργοποιήθηκαν για καιρό βάσεις επιστημονικών περιοδικών.
Και η αντίδραση των οκτώ Πανεπιστημίων που πλήττονται από την ανορθολογική διαθεσιμότητα αντίστοιχη της δράσης του υπουργείου. Προσχηματικές αξιολογήσεις που αποδεικνύουν πάντοτε υποστελέχωση και ισοπεδώνουν αντί να αναδεικνύουν τους άξιους υπαλλήλους, που χάρη στον πατριωτισμό τους κινείται ακόμη κάθε ελληνική δημόσια υπηρεσία. «Αναστολή λειτουργιών», ωσάν να επρόκειτο για ιδιωτικές επιχειρήσεις που τα αφεντικά τους τρελάθηκαν. Στο ΑΠΘ, μάλιστα, προστέθηκε και ο χαρακτηρισμός «συμβολική» στην αποφασισθείσα αναστολή, γιατί έχουν γνώση οι συγκλητικοί ότι η απόφαση είναι έκνομη. Κι έτσι η ευθύνη, πολιτική και νομική, διαχέεται και γίνεται συλλογική.
Όμηροι της ανορθολογικότητας των δύο στρατοπέδων καθηγητές και καθηγήτριες, που άλλοι δεν ξέρουν τι να πράξουν και άλλοι βολεύονται στην απραξία, φοιτητές και φοιτήτριες που άλλοι χάνουν πτυχίο και υποτροφίες και άλλοι παρατείνουν διακοπές, γονείς που από το υστέρημά τους πληρώνουν για το μέλλον των παιδιών τους, αυτό που οι υπεύθυνοι ανεύθυνα υποθηκεύουν.
*Η Λίνα Παπαδοπούλου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο ΑΠΘ και μέλος της Προσωρινής Επιτροπής Πρωτοβουλίας της Δυναμικής Ελλάδας.